การรักษาจิตเพื่อนำไปสู่การพ้นทุกข์ : หน้า 110/281

๑๑๒ “เป็นอย่างนั้น พระเจ้าข้า” “เพราะอะไรล่ะ” พระอุกกัณฐิตะได้กราบทูลพระพุทธองค์ว่า “ข้าแต่พระองค์ผู้เจริญ เพราะข้าพระองค์ใคร่จะพ้นจากทุกข์จึงได้บวช พระอาจารย์ของข้าพระองค์ ก็กล่าวสอนอภิธรรมกถา พระอุปัชฌาย์ก็กล่าวสอนวินัยกถา ข้าพระองค์ รู้สึกอึดอัดมาก ทำอะไรก็รู้สึกว่าไม่ได้ทั้งนั้น จึงคิดว่า ถ้าเป็นฆราวาสก็อาจ พ้นทุกข์ได้ ไปเป็นฆราวาสจะได้ไม่ต้องกังวลว่าจะต้องรักษาศีล รักษานั่น รักษานี่ ให้มันมากมาย ข้าพระองค์คิดอย่างนี้พระเจ้าข้า” 0 “อุกกัณฐิตะ เธอจะรักษาสิ่งใดสิ่งหนึ่งเพียงสิ่งเดียวได้ไหม ถ้า เธอรักษาสิ่งนี้ได้สิ่งเดียว สิ่งอื่นเธอไม่ต้องรักษาเลยก็ได้” พระสุรเสียงอัน เมตตาของพระพุทธองค์ ได้ตรัสแก่ภิกษุผู้ใคร่ลาสิกขารูปนั้น “รักษาอะไรหรือพระเจ้าข้า” “เธอจักอาจรักษาเฉพาะจิตของเธอได้ไหม” “รักษาได้ พระเจ้าข้า” ดวงตาของอุกกัณฐิตภิกษุเปล่งประกาย ฉายแววแห่งความหวัง เหมือนกับความสําเร็จนั้นกำลังอยู่แค่เอื้อมเบื้องหน้าเท่านี้เอง พระสัมมาสัมพุทธเจ้า จึงประทานพระโอวาทว่า “ถ้าอย่างนั้น เธอ จงรักษาเฉพาะจิตของตนไว้ เธออาจพ้นจากทุกข์ได้” ดังนี้แล้ว จึงตรัส พระคาถาว่า “ผู้มีปัญญา พึงรักษาจิตที่เห็นได้แสนยากละเอียดยิ่งนัก มัก ตกไปในอารมณ์ตามความใคร่ เพราะว่าจิตที่คุ้มครองไว้ดีแล้ว เป็น เหตุนำสุขมาให้” ครั้นจบพุทธคาถาแล้ว อุกกัณฐิตภิกษุมีใจหยุดนิ่ง เข้าถึง กายธรรมพระโสดา บรรลุโสดาปัตติผล ในขณะนั้นนั่นเอง จากยอดดอย