การขออโหสิกรรมและการคืนรถจักรยาน : หน้า 227/281

“อโหสิกรรม ต้องทำยังไงบ้างครับ” คุณยายทองสุกชี้มือไปที่โต๊ะหมู่บูชา “ก็จุดธูปเทียนไหว้พระ แล้ว กล่าวดัง ๆ ว่า ข้าพเจ้าขออโหสิกรรม ให้แก่ผู้ขโมยรถจักรยานของข้าพเจ้า ข้าพเจ้ายกโทษให้แล้ว ขอให้หลวงพ่อวัดปากน้ำ) ช่วยให้ข้าพเจ้าได้รถคืน เร็วๆ ด้วย” ท เจ้าของรถทำตามทุกอย่าง คุณยายทองสุกจึงบอกว่า “เอออย่างนี้ ได้คืนแน่ คงได้ราวเดือนเดียวแหละ อ้อ ช่วงนี้ถ้ามีญาติพี่น้องมาขอยืมเงิน บ้าง ก็เอื้อเฟื้อบ้างนะ จะได้บุญ” ตำรวจท่านนั้นรับคำอย่างว่าง่าย สักครู่ก็ลาไปโรงพัก พอพี่ชายไปสักครู่ น้องชายก็เข้ามากราบคุณยายทองสุก แล้วพูดว่า “ขอบคุณคุณยายเหลือเกิน ผมจะพยายามเอารถไปคืนพี่หมู่ในเร็วๆ นี้” ได้จักรยานคืน ประมาณ ๑๐ วันต่อมา เจ้าของรถก็มาหาคุณยายทองสุก มีดอก ไม้ธูปเทียน และลูกเงาะอีก ๑ ถุง ติดมือมาด้วย “คุณยายครับ ผมได้รถคืนแล้ว จริงอย่างคุณยายว่าเชียวครับ พอเงินเดือนผมออก ไอ้น้องชายผม คนที่ เมียออกลูกนั่นแหละครับ ก็มาอ้อนวอนขอยืมเงิน ๑๕๐ บาท ผมว่าจะไม่ ให้แล้วเชียว พอดีนึกได้ว่าคุณยายสอนให้เอื้อเฟื้อต่อญาติบ้าง ผมก็เลยให้ มันยืมไป รุ่งขึ้นอีก ๒ วัน รถจักรยานของผมก็มาตั้งอยู่ที่เก่า แปลกจริง ๆ ครับ ขอบพระคุณ คุณยายมากครับ” คุณยายทองสุกทําท่าเขิน ไม่รู้จะพูดอะไรดี หากไม่รู้จักคำว่า “หยุด” อย่าพึงคิดทำการใหญ่ อ้างอิง : วิปัสสนาบันเทิงสาร, เดือนมิถุนายน พ.ศ. ๒๕๐๗ ๒๓๓ จากยอดดอย