ข้อความต้นฉบับในหน้า
๒๑๒
จะใช้ชีวิตของเราเป็นไปเพื่อความสะอาดบริสุทธิ์ เท่าที่โอกาสของเราจะ
อำนวย แต่ต้องให้ความสำคัญกับสิ่งนี้เป็นอันดับหนึ่ง คือการทำความ
บริสุทธิ์กาย วาจา ใจ เป็นอันดับหนึ่ง เรื่องอื่นนั้นเป็นเรื่องที่รองลงมา
จะเป็นเรื่องของการทำมาหากินอะไรก็ตาม นั่นเป็นเพียงให้ได้มาซึ่งปัจจัยสี่
ที่จะหล่อเลี้ยงสังขารกายหยาบนี้ให้เป็นอยู่ เพื่อแสวงหาหนทางแห่งความ
บริสุทธิ์เท่านั้น เพราะฉะนั้นทำมาหากินเราก็ทำไป การปฏิบัติธรรมก็อย่า
ได้ทอดทิ้ง ทำให้สม่ำเสมอ ส่วนการเที่ยวเตร่เพลิดเพลินนั้น มันเหมาะ
สำหรับคนที่เขาไม่รู้อะไร แต่พวกเราทั้งหลายนี้มาถึงจุดที่เราจะรู้อะไรไป
ตามความเป็นจริงบ้างแล้วว่า อะไรคือเป้าหมายของชีวิต เกิดมาทำไม
เพราะฉะนั้นในแง่ของความเพลิดเพลินที่หมดเวลาไปเปล่าๆ อย่างไร้สาระ
นั้น ไม่ควรจะมีกับเรา เพราะว่าเราได้มาถึงจุดที่เราได้รู้ว่า เกิดมาทำไม
อะไรคือวัตถุประสงค์ของการที่มาเกิดเป็นมนุษย์
การที่เราจะเข้าถึงจุดแห่งความบริสุทธิ์ภายใน
เราจะต้องเห็น
ความสําคัญของความบริสุทธิ์นี้อย่างแท้จริง เมื่อเราเห็นความสําคัญของ
ความบริสุทธิ์ของกาย วาจา ใจ ธาตุธรรมเห็น จำ คิด รู้ อย่างแท้จริงอย่างนี้
ความเพียรก็จะมีมาเอง เราก็จะประกอบความเพียรกันไป ควบคู่กับการ
ทำมาหากิน เราก็จะทำกันอย่างจริงจังทีเดียว จนกระทั่งเป็นกิจวัตร
เหมือนการตื่นมาอาบน้ำล้างหน้าแปรงฟันอย่างนั้น มันก็จะเป็นกิจวัตร
โดยที่เราไม่มีความรู้สึกว่าเราฝืน หรือพยายามที่จะทำอย่างนั้น ถ้าหากเรา
ทำให้มันเป็นกิจวัตร การตรึกอย่างสม่ำเสมอไม่ว่าจะอยู่ในอิริยาบทใด
ก็ตาม เอาใจมาหยุดอยู่ที่ศูนย์กลางกายให้ได้อย่างสม่ำเสมอ นึกถึงดวง
ใสก็ได้ หรือนึกถึงพระแก้วใส ๆ ก็ได้ ใจของเราจะได้มีความคุ้นเคยกับ
ศูนย์กลางกาย ไม่ว่าเราจะนั่ง นอน ยืน เดิน หรือทำภารกิจอันใดก็ตาม
ให้ใจคลอเคลียนัวเนียอยู่ที่ศูนย์กลางกาย ทำอย่างนี้ให้สม่ำเสมอ ก็จะเป็น
อุปการะเกื้อหนุน สนับสนุนให้เราได้เข้าถึงพระธรรมกายภายในอย่าง
รวดเร็วตามที่เราต้องการ เมื่อเราได้มีเวลานั่ง การตรึกนอกรอบจะมีผล
จากยอดดอย