การรู้เห็นตามความเป็นจริงในพระพุทธศาสนา : หน้า 103/281

การรู้เห็นตามความเป็นจริงก็คือตัวปัญญา อันเป็นสิ่งที่เลิศสุดใน พระพุทธศาสนา ดังนั้น หากปรารถนาปัญญา คงไม่ใช่เพียงเป็นนักคิด นักอ่าน นักพูดเท่านั้น ประการสำคัญคือต้องเป็นนักฝึกสมาธิอย่างจริงจัง เพื่อให้ได้ปัญญาที่แท้จริง หากหวังได้ปัญญาอันสูงสุดโดยไม่นั่งสมาธิแล้ว ละก็ คงจะไม่แตกต่างจากคนที่อยากรวย แต่ไม่ขยันทำงาน แล้วจะมั่งมีสม ดังหวังได้อย่างไร อีกนัยหนึ่งของนักปฏิบัติธรรม หมายถึง เมื่อเจริญสมาธิภาวนาแล้ว จิตย่อมตั้งมั่น เมื่อจิตตั้งมั่นแล้วย่อมเข้าถึงสภาวธรรมภายในตามลำดับ จนกระทั่งเข้าถึงพระธรรมกาย พระธรรมกายนั่นเองเป็นเสมือนอุปกรณ์ ชิ้นสำคัญที่ทำให้เราไปรู้ไปเห็นอะไร ๆ ตามความเป็นจริง อันก่อให้เกิด “ปัญญาที่แท้จริง” ให้แก่ตัวของเราเอง สมาธิก่อเกิดสุข ไม่มี น สมาธิปโร อตฺถิ อสฺมึ โลเก ปรมฺหิ จ ทั้งในโลกนี้ และโลกหน้า สิ่งที่จะนำความสุขมาให้ยิ่งกว่าสมาธิเป็น (โพธิสัตว์ สีลวีมังสชาดก ๒๗/๑๔๘) สรรพสัตว์ทั้งหลายต่างต้องการความสุขทั้งสิ้น อยากกินอย่างมี ความสุข อยากอยู่อย่างมีความสุข อยากหลับอย่างมีความสุข ยามจะตาย ก็อยากตายอย่างมีความสุข แม้กระทั่งละโลกไปแล้ว ก็อยากให้มีแต่ความ สุขเช่นเดียวกัน หากเราปรารถนาความสุขอันยั่งยืนแล้วละก็ เราจึงควรหมั่นฝึกใจ ของเราให้หยุดนิ่งที่ศูนย์กลางกายอย่างสม่ำเสมอในทุกๆ วัน เพราะธรรม ภาษิตบทนี้ได้กล่าวไว้อย่างชัดเจนแล้วว่า ทั้งในโลกนี้และโลกหน้า สิ่งที่จะ นําความสุขมาให้ยิ่งกว่าสมาธิเป็นไม่มี ๑๐๕ จากยอดดอย