การนั่งสมาธิ: หน้าที่และสัจจะ : หน้า 274/281

๒๘๒ หายเอง นั่งไปเถิดแม้ใจจะยังไม่สงบ ก็ดีกว่าปล่อยใจที่ไม่สงบนั้นไป ทำลายสิ่งต่าง ๆ เหมือนบุคคลผู้ฉลาด ขังสัตว์ดุร้ายไว้ในกรงไม่ให้ไป ทําร้ายใคร การบังคับตัวเอง ดีกว่าให้คนอื่นมาบังคับ ลองเอาใจที่มี กำลังกว่าข่มไว้ เดี๋ยวเราก็นั่งได้ “รักตัวเองให้นั่ง ชังตัวเองให้นอน ๒. เป็นหน้าที่ คิดว่าการนั่งสมาธิทุกวันเป็นหน้าที่หลักอย่างหนึ่งในชีวิต ประจำวันที่ขาดไม่ได้ เหมือนร่างกายของเราที่ต้องหายใจ ต้องขับถ่าย เป็นต้น หน้าที่ทางโลกแม้จะซ้ำซากจำเจ แต่ก็ต้องทำทุกวัน เพื่อ ความอยู่รอดของชีวิต การนั่งสมาธิแม้จะดูซ้ำซากจำเจในตอนต้น แต่จะสุข ลันในตอนปลาย และให้ความสุขอย่างยิ่ง แก่ตัวเราเองทุกภพทุกชาติตราบ ที่สุดแห่งธรรม คิดว่าเป็นภารกิจสำคัญสูงสุดที่ใคร ๆ ทำแทนไม่ได้ งานอย่าง อื่นยังพอไหว้วานให้ผู้อื่นทำแทนได้ แต่งานทางใจนี้ต้องทําเอง “หน้าที่ที่สําคัญที่สุด คือใจหยุดที่กลางกาย” ๓. ตั้งสัจจะ การตั้งสัจจะกับตนเองหรือกับผู้มีศีลมีธรรม จะทำให้เรานั่ง สมาธิได้ต่อเนื่อง ผู้เขียนขอแนะนำให้เริ่มต้นที่น้อย ๆ ก่อน พอทำได้แล้ว ขยับขึ้นอีกที เช่น เริ่มจากการนั่งสมาธิทุกวัน วันละ ๑๕ นาที แม้กระนั้น ก็อาจจะทำไม่ได้ในครั้งแรก แต่สำเร็จในครั้งที่ ๒, ๓ ต่อ ๆ ไป คนมี อินทรีย์แก่กล้า จะมีสัจจะเป็นสิ่งประคับประคองตน “คนจริง” ทุกคน ล้วนมี “สัจจะ” ทั้งสิ้น จากยอดดอย