การนั่งสมาธิและพุทธศาสนสุภาษิตเกี่ยวกับสมาธิ : หน้า 102/281

๑๐๔ ๓๕ พรรษา การนั่งสมาธิจึงเป็นจุดหักเหสำคัญ ที่เปลี่ยนแปลงเจ้าชาย- สิทธัตถะให้เป็นพระสัมมาสัมพุทธเจ้านั่นเอง “จากยอดดอย” ฉบับนี้ จึงขอนำพุทธศาสนสุภาษิตอันล้ำค่าเกี่ยว กับสมาธิบางบทมาลง โดยขยายความเล็กน้อย ดังนี้ สมาธิก่อเกิดธรรม อสมาหิเต จิตฺเต ธมฺมา น ปาตุภวนฺติ เมื่อจิตไม่เป็นสมาธิ ธรรมทั้งหลายก็ไม่เกิด (พุทธพจน์ นันทิยสูตร ๑๙/๕๐๐) ธรรมะแบ่งได้ ๓ กลุ่มใหญ่ คือ ๑. ธรรมที่เป็นกุศล ๒. ธรรมที่เป็น อกุศล ๓. ธรรมที่เป็นกลาง ๆ ไม่เป็นกุศล และอกุศล คำว่า “ธรรม” ในพุทธพจน์บทนี้ หมายถึง กุศลธรรม อันก่อให้เกิด สุขในกามภพ รูปภพ อรูปภพ สืบต่อไปจนกระทั่งเข้าถึงฝั่งพระนิพพาน ดังนั้น เมื่อจิตไม่เป็นสมาธิ กุศลธรรมทั้งหลายก็ไม่เกิด ในสมาธิ อีกนัยหนึ่งของนักปฏิบัติธรรม หมายถึง เมื่อจิตไม่เป็นส ดวงธรรมก็ดี ธรรมกายก็ดี ก็ไม่ปรากฏให้เห็นเพราะฉะนั้นจะเข้าถึงดวงธรรม ธรรมกายได้จิตต้องเป็นสมาธิ หยุดนิ่งที่ศูนย์กลางกายฐานที่ ๗ นี้เท่านั้น สมาธิก่อเกิดปัญญา สมาธิ ภิกฺขเว ภาเวล สมาหิโต ภิกฺขเว ภิกฺขุ ยถาภูติ ปชานาติ ภิกษุทั้งหลาย! เธอทั้งหลายจงเจริญสมาธิเกิด ภิกษุผู้มีใจตั้งมั่นแล้ว ย่อมรู้เห็นตามความเป็นจริง (พุทธพจน์ สมาธิสูตร ๑๙/๕๒๐) จากยอดดอย