ข้อความต้นฉบับในหน้า
ประโยค ๒ – คำฉีพระบมัวๆ ยกพัทแปล ภาค ๒ หน้า ๑ ๙๑
ผู้มาตามพร้อมแล้ว ธรรมโมปญาณ ด้วยปัญญาญาณอันโอฬารเกิดแต่ธรรม
เมธี ชื่อว่าผู้มีปัญญา กิริยา พึงกระทำ คือว่า กรรมายุ ควร
กระทำ คือว่า สกุลญาณ พึงอา กำลัง เพื่ออันกระทำ อรหตุ-
ผลที่ว่า ซึ่งเกาะคือพระอรหัตผล อดุตโน ปฏิญาณอันเป็น
ที่ตั้งเฉพาะของตนเป็นแล้ว สาสรรแสร ในสาสรรคือสงสาร อติ-
คุณมีร อันลึกซึ้ง อติฤทูลลาปฏิญาณ โดยความเป็นแห่งที่เป็นดีง
เฉพาะดังสัตว์ได้โดยยากยิ่ง อนุสโม นี้ ธรรมโม ท. ฏุตๅ ๔
การณ กฎทํ อันเป็นเหตุเป็นแล้ว อนฺมึ เหล่านี้ อิติ คือ วิริ-
สูงฺมาทน อฏิฐานนา จ ด้วยความมัน อันบันทีนับพร้อมแล้วว่ากว่า
ความเพียรด้วย สติธ อริปปวสฺงขาเตน อุปมาน จ ด้วยความสวมสาร อัน
บันฺทิตนบพร้อมแล้วว่าศิลคือความบรรสุทธิ์ ๔ ด้วย อนุทรีทยามน จ
ด้วยการฝึกซ้อมอินทรีย์ด้วย อติ ดั่งนี้ ตฺตกฺ ปทุตา ในบท ๗
เหลาดั้นหนา (ปฏทวยสห) แห่งหมวดสองแห่งว่า ที่บิ ษิฎา
อิติ ดังนี้ ๗
(ปุจฉา) อ. อนามว่า (เมธีว่า) อ. บุคคลผูมีปัญญา
(กิริยา) พึงกระทำ กึกส์ ที่มี ซึ่งเกาะอันเช่นไร อิติ ดังนี้
(วิสาสุชฺชนา) อ. อนุตลวย่า โอโม อ. หัวน้ำ น อภิทิฎติ
ย่อมท่วมทับไม่ได้ อี มี ปี ซึ่งเกาะใด (เมธีว่า) อิต ดังนี้ อิฺติ ดังนี้ ฯ