ข้อความต้นฉบับในหน้า
ประโยค – คำนี้พระธรรมปิฎกอธิบาย ยกพัทีเปิด ภาค ๒ หน้าที่ 123
ธรรมะก่ำ อันดำด้ยธรรมอันนี้ในฝ่าหลวงปัญญาเป็นเครื่องตรัสรู้
๑๓ ปริจฉาสุทธาส์ ผู้ซึ่งมีความเลื่อมใสอันโลย (อุตตโน)
ปริจฉาสุทธาส์ ว่า เพราะความที่แหงตนเป็นผู้มีศรัทธาน้อยหรือ
(อุตตโน) อดุลาสุทธาส์ ว่า เพราะความที่แห่งตนเป็นผู้มีศรัทธาอ่อนแอ คามาวรายปี ปุญญา เมื่อปัญญา แม้อน
เป็นมาวจร อปรุปรามาณ ไม่เต็มรอบอยู่ รู้วามรรุจรราโลภะ
โลกุตตรปัญญา อ.ปัญญอันเป็นรูปวารและอรูปวารและโลกุตตร
ปริจฉาส์ จัดเต็มรอบ คฤวา จานโต แต่ที่ไหนเทียว อิติดังนี้ ตุตถ ปกษ์ ใบบทา ในบทนั้นหนา (ปตน) ด้วยว่านว่า
อนาวุฒิจิตุตุสุด อิติ ฉิ ดังนี้ ๆ
(อุตโต) อ. อรรถว่า ราเขน อติบทิดิจิตุตสุด ผู้จิตอันรนาวะ
ไม่ซุ่มแล้ว(อิยิต) ดังนี้ (ปกสฺ) แห่งว่า อนวาสจิตุดสุด
อิติ ดัง ๆ ๆ ไทเลน จิตสุด ปหกได้ อ. ความที่แห่งจิตเป็น
ธรรมชาตินิโลกะกระทบแล้ว (ภาวต) อันพระผู้พระภาคเจ้า
วุตโต ตรัสแล้ว อาดุกาศนา ในที่อื่นมาแล้วว่า อหตจิตโต ผู้
มึดอ่อนโคลงกระทบทั่วทั้ง จิฉาวโต เกิดเป็นเพียงดวงธรรมเสื่อม
แล้ว อิติ ดังนี้ (ปก) ในบทว่า อนวนุหเดทโส อิติ ดัง อิธ อนาววกเดทโส
อิติ ปทในบทว่า อนวนุหเดทโส ดังนี้นี้ (ปฏุฏิตน) อัน
บัณฑิต (เวทนาภูโป) พึงทราบ ฯ