ข้อความต้นฉบับในหน้า
ประโยค ๒ - คำฉันท์พระมาลัยทัฬๅ๎ฏ ยกกัพลแปล ภาค ๒ - หน้าอ ๙๑
แล้ว มวบเจริญในกรรมจัดซึ่งความตระหนี่
จง ผู้มีวาสดิย์ โภคาภิโก ผู้ครองบำรุงความ
โกรธ ฯ ว นั้นแหละ สปุรโส อ. สัตตบุษ
อิติ ดังนี้ อิต ดังนี้ ๆ
๑๔. ๑๐๕/๑๕ ตั้งแต่ ติโต ปฏิยาจ จิตตปทฺเลีย ปุญฺฉายา
เป็นต้นไป.
จ ิติปฏฺเลีย ครั้นเมื่อดอกไม้ชื่อว่า จิตปฏฺเลีย ปุญฺฉายา
บานแล้ว อสุรา อ. อสุ ท. อภิญฺญาติกามา ผูใคร่เพื่ออันบรร
เฉพาะ สกิ ซึ่งท้าวสักกะ อภิรึษฺฏ ขึ้นไปเฉพาะแล้ว ยุทธฤทฺถาย
เพื่อประโยชน์อันอรบ สงฺษญา ด้วยความหมายว่า (อยากโล)
อ. กลานี ปุูผนกโล เป็นกาลอันเป็นทิพาน ทิพุปลารจุดดกสุด
แห่งดอกไม้ชื่อว่าปรีติตกตะอันเป็นทิพย์ อนุภา ของเรา น (โหติ)
ย่อมเป็น อิติ ดังนี้ ปฏิยาจ จำเดิม ติโต กาลโต แต่กาลนั้น ๆ
สุกฺโก อ. ท้าวสักกะ อาสโ ได้ประทานแล้ว อารกู๋ ซึ่งอึน
อาริกบา นาคานิ แก่นนา ท. เหฎฐสมุทท ในภายใต้แห่งสมุทร
(อาทิ) ได้ประทานแล้ว (อารกู๋) ซึ่งอันอาริกา สุปุณานิ
แก่ครูฑ ท. ติโต นาคานิ อารกู๋ แต่ฉันอาริกาแห่งนาคา ท.
นั่น (อาทิ) ได้ประทานแล้ว (อารกู๋) ซึ่งอันอาริกา
กุมภุฏานิ แก่กุมภัณฑ์ ท. ติโต สุปุณานิ อารกู๋ แต่ฉัน