ข้อความต้นฉบับในหน้า
ประโยค๒ - คำบรรพพระมหามุขปฐมกฤษฎา ยกคัทห่งแปล ภาค ๒ - หน้าที่ ๙๙
คือความที่แห่งนกแกนตั๋วพระราชนั้น เป็นผู้มีความปราถนาน้อย
และยินดีด้วยแล้ว ๆ
สกโก อ. ท้าวสักกะ อาวุชุมโน ทรงำพิงอยู่ ทิสวา
ทรงเห็นแล้ว ดำ การณ์ ซี่งเหตุนี้นั่ง รุ่ง ยังดังไม่นั้น สุกขา-
เปลี ทรงให้แห้งแล้ว อนภาวะ ด้วยอนุภาพ อุตโต ของ
พระองค์ วีสนุดติ เพื่ออ้นรงทดลอง คสส สุรวาโน ซึ่งมา
แขกเจ้าพระราชัน ๆ รุ่งโณ ตับใจ โอกกอา หลังแล้ว
ขานมณฑ์ ๆ เป็นต้นไม้ล่าควดเทียว หูวา เป็น นิททาวนิทโก
เป็นต้นไม่มีช่องใหญ่อย่างช่องน้อย (หูวา) เป็น วาเด ครับ เมลบม
ปรนุต พ้ออยู่ สหุที ยังเสียง นิฉานาโร ให้ปล่อยออกอยู่
(ปูคณค) อากภิฏิ วิจ วรค ว่าชานบุตรเคแล้ว อุณฑาสิ
ได้ดังแล้ว ๆ คุณานิ อ. ชู ท. นิคมานิ ย่อมไหลออก
นิทุทิ ทะ จากช่อง ท. สุตส รุขสุด ของต้นไม้นั้น ๆ สุรวาา
อ. นกแกเท้าพระราชา ขานคำว่า จิกกินแล้ว ตานิ คุณานิ
ซังขู ท. หล่านั้น ปิริวา ดื่มแล้ว ปานี้ ซึ่งน้ำอันบุคคลพึงดื่ม
บุคคล ในแม่น้ืออ่างคดา อนุตวาา ไม่บันไดไปแล้ว อนฺดูตุ
เอาน ในที่อื่น อนฺดูวาา ไม่พรั่นพรึงแล้ว วาตดาว์ ชีลามและ
แดด นิสิต จับแล้ว อุณมุพรชานุภูต ก บนยอดแห่งตอของไม
มะเดื่อ ๆ
สกโก อ. ท้าวสักกะ อณฺวา ทรงทราบแล้ว สุตส สุรวาาโน
ปรมปัจจภา ซึ่งความที่แห่งนกแกตั้พระราชนั้น เป็นผู้มีความ