คำฉิฏฐ์พระบรมปฏิทิน: ภาค ๒ หน้า 77 : หน้า 77/155

ประโยค ๒ – คำฉิฏฐ์พระบรมปฏิทิน ยกพี่น้อมแปล ภาค ๒ หน้า 77 ประมาก ยา ในกาลใด (โอ ส ปณฺฑิโต) ๓. บัญฑิตนั้น อายุยืน ขึ้นแล้ว ปุณฺณาปลากทํ ผู้ปัญญาเพียงว่าปราสาท อโศก ผู้ไม่เสื่อมโศก (อเวฏฐิ) ย่อมพิจารณาเห็น ปรัง ซึ่งงมสัตว์ โลกนี้ ผู้เสือโคก (ตา) ในกาลนั้น ธีโร ๓. ปราชญ์ อวุฑดิ ย่อมพิจารณาเห็น พาล ชนะ ซึ่งชน ฐ. ผู้เป็นพล จะพูดดูโร ปุกฺโคล อิว ราว โดย บุคคลผู้อยู่บนภูเขา (อาเวฏฐิ) พิจารณาเห็นอยู่ ทุกขมฺภู ส ชน ซึ่งชน ท. ผู้ ยืนอยู่บนกาฬพิน อิติ ดังนี้ (อุโฑ) อ. อรรถวาณา โววิทก อ. น้อยไน ปริสนันด์ อันไหลเข้าไปอยู่ ปุโจรณ สูสาระโจรณี ปุโรณทัก ยังน้ำอัน เก่า สงโจเควา ให้กระเเพื่อมแล้ว อทุตา ไม่ให้แล้ว โอกาส แห่งโอกาส ๓๙๘ ปุโรณทุกสุข แก่ม่าน้อยนั่น นบดิ ย่อมรถไป คือว่า นิราธิ ย่อมนำออกไป (ดา ปุโรณโก) ซึ่งบ่านอันเก่านัน ปลายนติ อันไหลไปอยู่ มุตฺตเทน โดยที่สุด อดตโน ของตน ยกา นาม ชื่่อฉันใด ยยา ในกาลใด ปณฺฑิโต อ. บัญติ พรหนโท พอกพูนอยู่ อุปมาณกุมณ ซึ่งลักษณะแห่งความไม่ ประมาณ อทฺวา ไม่ให้แล้ว โอกาส ซึ่งโอกาส ปามาหลสุ ครา ความประมาณ นุตติ ชื่ออ่านบรรเทา คือว่า นิราธิ ชื่อวา ย่อมนำออกไป ด ปมาต ซึ่งความประมาณนั้น อุปมาณเวคณ