คำบรรยายพระบรมปฎิทักษ์ยกฟ้าพื้นแปลง ภาค ๒ : หน้า 94/155

ประโยค ๒ - คำบรรยายพระบรมปฎิทักษ์ยกฟ้าพื้นแปลง ภาค ๒ - หน้ที่ 94 เรื่องภิษฐรูปใดรูปหนึ่ง ๒๐.๑๑/๖ ตั้งแต่ โอส วิเทศฉวา กมฺภฺูชาณ เป็นต้นไป. โอสภิญ อ.ภิญนันต์ (อินุตฺตวา) คิดแล้วว่า อง อ. เรา ถาปสุมามิ จักทูลยังพระศาสดาให้รับสอน กมฺภฺูชาณ ซึ่ง พระกรรมฐาน วิเทศฉวา ให้เสด็จ อิติ ดังนี้ นิรุนิวฺตวา ออกไปแล้ว ตโต อรฺณญโต จากป่านั้น อาคุณฺตน เหมือนอยู่ สนุกิ สู่สำนัก สตู ของพระศาสดา ทิสฺวา เห็นแล้ว ทาวฺคู ซึ่งไฟไหม้ป่า มนฺดุ อันใหญ่ อฺุจฺจิต อันดั้งขึ้นแล้ว อนุรฺตา- มคฺค ในระหว่างแห่งหนทาง อภิऱิยฺญ ปกิณฺฑผ นึ่งสติ สูขอแหน่ ฯน เอก ลูกหนึ่ง เวคน โดย เร็ว นิสนฺโน นั่งแล้ว ทิสฺวา เห็นแล้ว อุคฺคี ซึ่งไฟ ทหยมหาน อันไหม้อยู่ อรฺญ์วา ซึ่งปา คนฺทฺอแล้ (ติ อคฺคิ์) ซึ่ง ไฟนั้น (กุตวา) กระทำ อารมณ์ฺณ ให้เป็นอารมณ์ว่า อยู อคฺคี อ. ไฟนี้ ทหนุโต ว อนุตฺติ ยอมผ่าไปอยูเทียว อุปาทานนํ ซึ่ง ธรรมชาติเขนเครื่องอัฟไฟไปเผ่าเอา (ซึ่งเชื่อ) ท. มหนฺตานี จ อันใหญ่ด้วย ขุทฺทกนี จ อันน้อด้วย ยาก ฉันใจ อธิมุคฺค- าณุกฺกิณามี ป มหนฺตานี จ ขุทฺทกนี จ สงโขชนานี ทหนฺตน คณฺฑโพ อ. อันแม้อันไฟคืออธิธรรมวรรฺญ พิงเผาไปอยู ซึ่งสังโยชน์ ท. อันใหญ่ว่า อนูน้อยด้วย ภวิสฺสติ จกฺมิ เอวํ ฉนนัน อิทิต