การศึกษาเกี่ยวกับจิตและกรรม คัณฐีพระธัมมปทัฏฐกถา ยกศัพท์แปล ภาค 2 หน้า 120
หน้าที่ 120 / 155

สรุปเนื้อหา

เนื้อหาตอนนี้สำรวจแนวคิดเกี่ยวกับการรวมจิตและธรรมชาติในพระพุทธศาสนา โดยชี้ให้เห็นถึงความสลับซับซ้อนของจิตและการตัดขาดจากความหลง เช่น ในกรรมสูตรที่ชี้ให้เห็นถึงการกำกับจิต วิธีการปรับเปลี่ยนจิตให้มีคุณภาพและเกิดประโยชน์ในการปฏิบัติ พระคาถาที่กล่าวถึงยังเน้นถึงการปล่อยวางจากทุกข์และความทุกข์ตรึงตราในจิตใจ ทำให้เกิดการพัฒนาในด้านกายและจิตใจ.

หัวข้อประเด็น

-ความสำคัญของจิตในการปฏิบัติ
-การรวมกลุ่มของจิต
-ธรรมชาติของกรรม
-แนวคิดเกี่ยวกับอริยสัจ 4
-การปล่อยวางจากความทุกข์

ข้อความต้นฉบับในหน้า

ประโยค - คำเฉโทสะมีพระฤๅษีถูกลง ยกศพห่อเปิด ภาค ๒ หน้า 120 ละอยู่ อุปปุนฺนิสฺสโล ซึ่งก็สอนเกิดขึ้นแล้ว สติสมฺโมแสน because ความหลงพร้อมแห่งสติ สงฺฺฆมิตฺสนฺติ ชื่อว่ากำลอรวม จิตติ ติ่ง คือว่า กรรมสูตร จักกระทำ (จิตฺติ) ซึ่งจิต สงฺฺฆมิตฺสนฺติ ให้ เป็นธรรมชาตินอันตลรวมแล้ว คือว่า อภิวิจิตติ ให้เป็นธรรมชาติ ไม่พึงชานแล้ว (อิติ) ดังนี้ (ปฏทวยสูส) แห่งหมวดสองแห่ง บทว่า เญ จิตติ อิติ ดังนี้ ฯ (อุตฺโธ) อ. อรรถว่า เต นา อชฺนา ท. หล่านั้น สุข膝 ทั้งปวง มุจฺจิสนฺนาติ อชื่อว่ากำลอพัน เอกภูมิวกฺฏฏา จากภูวะอันเป็น ไปในภูมิ ๓ มารพนฺธสสุขนา Because ความไม่มีแห่งเครื่องผูกคือกลส อิติ ดังนี้ (คาถาปทสฺส) แห่งบทแห่งพระคาถาว่า โมนกขนฺติ มารพนฺธิน อิติ ดังนี้ ฯ
แสดงความคิดเห็นเป็นคนแรก
Login เพื่อแสดงความคิดเห็น

หนังสือที่เกี่ยวข้อง

Load More