ภูมิผู้ปรารภวิสาสนา : หน้า 130/155

ประโยค – คำดีพระธรรมปิฎกยกศัพท์แปลภาค 2 - หน้าที่ 130 เรื่องภูมิผู้ปรารภวิสาสนา ๒๗. ๑๔/๑๐ ตั้งแต่ เต อญฺญญฺญํ ดููหฺ อาวุโส กิ รูปชฺชติ เป็นต้นไป เต ภิกฺขุ อ. ภิกฺขุ ทเหล่านั้น ปูชิวา ถามแล้ว อนุญฺญฺม์ ซึ่งกันและกันว่า อาวุโส แน่ผู้อายุ กิ อ. อะไร รูปฺชฺช ดออม เสียบแทง ตููมิ แก่ท่าน อิติ ดังนี้ วุตวา กล่าวแล้วว่า ปิโมรโนโก อ. โรจฺจา โมฤาเลิศเจาะง มูฬํ แก่ผม กาโส อ. โรจไอ (รูปฺชฺช) ย่อมเสียดแทง มูฬํ แก่ผม อิติ ดังนี้ (อาหุสุ) กล่าวแล้วว่า อาวุโส แน่ผู้อายุ ท. อะ อผ อนทฬ ได้เห็น แล้ว ฉินสสีส กนฺหนึ จึ่งร่างอันมีริจะอันขาดแล้ว จกนุม- โภญฺ ในที่สุดแห่งที่เป็นท้องกรม อชู ในวันนี้ องค์ อ. ผม อทฺทุล ได้เห็นแล้ว กนฺหนึ จึ่งร่วง รดฺฎิคุณ ในที่เป็นที่พัก ในกลางคืน อห อ. ผม อสูโลส ได้ฟังแล้ว อมรรสฤษฎิ์ ซึ่ง เสียงของอุปมนุษย์ ทิวทิวาฐาน ในนทีเป็นที่พักในกลางวัน อิทธิ ฯ นาน อ. ที่นี่ (อนุหุ) ปรํชฺหอพพลยตน๺ เป็นที่คร่ำแล้วแกความเป็น ที่อ้นเรา ท. พึงขันรอบ (โทติ) ย่อมเป็น อภาสุ อ.คาม ไม่สบาย โหติ ย่อมมี อนมหา แก่เรา ท. อิฐ ฯ นาน ในที่นี้ มัญ อ. เรา ท. คมิสาสาม จํไป สนฺติ สําลึก สตฺถุ ของ พระศาสดา อิติ ดังนี้ ๆ เต ภิกฺขุ อ. ภิกฺขุ ทเหล่านั้น นิยมมิด้วา