ข้อความต้นฉบับในหน้า
ประโยค ๒ - คำฉิฏฐิพระบังมุทุตญาณ ยกศีรษะแปล กาก ๒ - หน้า ๒๗
เสด็จออกไปเพื่อคุณอันใหญ่ เพียงใด แต่โคนน้ำต้นอปลานิโครษ ด้วย อชปานีโครษม andีโต อินทิม เอโล สมโณ โคดโม วิสัง อิติ สุต สุต มารสุ มโศกครุส โสภคเมตตา อาตตาหิ มาริิติ ภูมิภิต กุมาริกาญาณวิสาสะ บัชชิตปโลนิจ จ ซึ่งการัปเฉ้า ประโอม อันคาดของมาร ท. ผู้นำแล้ว เพื่ออ้นยังความเศร้าโศก แห่งมนั้น ผู้กระสับกระสายด้วยความเศร้าโศกกว่า ในกาลัง อ. พระสมฺณะผู้โตนะนี้ เป็นไปง่วงแล้ว ซึ่งวิสัย ของเรา ดังนี้ ให้เข้า ไปลงวิเศษ ประกอบแล้ว ด้วยอาณาจากแห่งวรรณะ มีรรณะของ เด็กหญิงเป็นต้น ที่โคนนต้นอปลานิโครษด้วย อาหาร ตรัสแล้ว คำ ซึ่งพระคาถา อิ้ม นีว่า ฉนโทปิ แม้ อ. ความพอใจ เมณฑกสุรี ใน เมณฑุ น อโฬ่สิม ไม่ได้แล้ว (ม) แก่เรา ทีสวาน เพราะเห็น เฉิน คณู ทึ่ง จ ซึ่งนางตัดต้องด้วย อรติ จ ซึ่งนางออร์ดีว รำจ จ ซึ่งนราคด้วย (นุโมท) อ. ความพอใจ (เมณฑกสุรี) ในเมณฑู (ภูวิสุต) จักมี (ม) แกเรา (ทูลามา) เพราะเห็น อิติ ตา ชิต ร สรีริ ซึ่งสรีระ ของฉิดา ของท่านนี้ มุฑุตตริปุญญ อันเต็มแล้วด้วยอุตตร และคุณ ก็ออ เพราะเหตุออไรนั้นเทียว อํา อ.เรา น อภิญ ย่อมไม่ปรารถนา สมฤติภูติ เพื่ออัน ถูกต้อง อึม ตา ชิต ร สรีริ ซึ่งสรีระ ของฉิดา ของท่านนี้ ปกาปิ แม้ด้วยเท่า อิติ ดังนี้ ฯ