ข้อความต้นฉบับในหน้า
ประโยค- คิดูทีพระรามนาปที่ถูกต้อง ยกพัทเทปเลาะ ภาค 2- หน้า ที่ 122
ปิ่นสุด ผู้มีบุญและบาปอันละได้แล้ว ชาคโรโต
ผู้ตื่นอยู่ อิต ดั่งนี้ ๆ
(สกาล) อ. พระศาสดา ที่แผ่ ซ่อนทรงแสดงว่า เด่
จิตติ นาม ชื่อ อ.จิตนัน กลาสจิต ของใคร ๆ นภิธิ ว่า อัน
เนืองนิยร์ หรือ ถาวร ว่า หรือว่ามันคง นดูด ย่อมไม่มี ปน
กิ ปุกโล อ. บุคคล โยได น สันจิต ย่อมไม่ตั้งออยู่ด้วย
ทุกวิต ภาว ในวะไหน ๆ อุปฐูปฏิ ผีปฏุมภุฑ วิช ราวะ
อ. ฟักเขียว อบุคคลตั้งไว้แล้ว บนหลังของม้า อุสาสมุ อโกฎ-
ขา โก วิช ราวะ อ. ตออับบุคคลปกไว้แล้ว ที่องค์แห่งเกลบ
บูลลูกสีสา กาบูพุปลิ้ วิช ราวะ อ. ดอกไม้ชื่อว่าท่มบนศิระ
อันล้น (ใส่ ปุกโล) อ. บุคคลนั้น เสากิ เป็นสาก โหติ
ย่อมเป็น กาทา ในกาลบางครา อาชีวโก เป็นอาชีวา (โหติ)
ย่อมเป็น กาทา ในกาลบางครา นิคุณโณ เป็นนิครนธ์ (โหติ)
ย่อมเป็น กาทา ในกาลบางครา คาปิโส เป็นคาปิโส (โหติ)
ย่อมเป็น กาทา ในกาลบางครา ปุกโล อ. บุคคล อเวรโ
ผู้มีรูปลอย่างนี้ อนุปจิตจิติโด นาม ชื่อว่าเป็นผู้มีออน ไม่ลงแล้ว
(โหติ) ย่อมเป็น ปุณญา อ. ปุณญา กล่าววาริเนา อนัม-
วรรกิติ รูปวาริณเกณฑา อันต่างด้วยปัญญามีปัญญาน้อมเป็นรูปวาร
เป็นต้นดี อ. ปริบูรณ์ ย่อมไม่เต็มรอบ ดัสส. ปุคคลสุด แก่
บุคคลนั้น อนุปจิตจิตสุด ผู้มิดอันไม่ลงแล้ว อยนุนสุด
ผู้ไม่รู้อยู่ สุกม์ ซึ่งพระอรรถธรรม อัน นี้ สุตตสุตใโภภิญฺโย-