วิทยฐานะในทางวิชาการ: การศึกษาและการเรียนภาษาบาลี : หน้า 30/354

วิทยฐานะในทางวิชาการ การศึกษาและระเบียบแบบแผนของคำต่าง ๆ เช่น คำนาม (NOUN) คำสรรพนาม (PRONOUN) คำคุณศัพท์ (ADJECTIVE) คำกริยา (VERB) เมื่อมีทักษะและความเข้าใจในระดับหนึ่งแล้ว จึงเรียนผลผลลัพธ์นี้ให้เป็นประโยชน์สมบูรณ์จนสามารถอ่านออกเขียนได้เป็นลำดับไป การเรียนภาษาบาลีเป็นไปในลักษณะเดียวกัน ความรู้พื้นฐานทางด้านไวทยาธรรมเป็นสิ่งสำคัญอย่างยิ่ง เพราะภาษาบาลีนั้นถือว่าเป็น "ต้นภาษาของ" ถ้าเป็นภาษาที่มีแบบแผนและกฎเกณฑ์แน่นอนดายตัว หากนักเรียนสามารถเรียนรู้สีไวยากรณ์มาเป็นอย่างดีแล้ว ย่อมเป็นปัจจัยสำคัญต่อการศึกษาค้นคว้าศาสตรางด้านภาษาบาลี อันเป็นภาษาที่ใช้ราชการคำสอนของสมเด็จพระสัมพุทธจ้าได้เป็นอย่างดี อีกทั้งยังส่งผลต่อการศึกษาศาสตรอื่น ๆ ทางด้านพระพุทธธรรม แนบท้กอื่ ๆ นอกจากนี้ เมื่อว่าโดยหลักสูตรการเรียนการสอนพระวินัยธรรม แผนกบาลีในปัจจุบัน "วิชาบาลีวาณิชาการ" ถึงแม้ว่าจะถูกบรรจุไว้เป็นหลักสูตรเพียง ๒ ชั้น คือ ประโยค ๑-๒ (เน้นความจำตามแบบ) และ ประโยค ป.๓ (เน้นความจำและความเข้าใจ) ก็สามารถแต่เมื่อถึงความสำคัญหรือความจำเป็นแล้ววิชาบาลีวาณิชาการมีความจำเป็นต่อการเรียนบาลีในทุกวิชา และในทุก ๆ ชั้น ตั้งแต่ประโยค ๑-๒ จนถึงประโยค ป.๓ ก็ว่าที่ได้ บางนักเรียนให้ความสำคัญแก่วิชาบาลีวาณิชาการถึงขั้นว่าจัดให้มีกาเรียนการสอนเป็นปี ๆ ดังนั้น นักเรียนผู้กำลังจะเริ่มศึกษาภาษาบาลีจึงใฝ่ใจและเอาใจใส่ต่อการศึกษาบบาลีวาณิชาการให้ดี อีกทั้งพยายามเรียนให้เกิดความรู้และความเข้าใจอย่างแท้จริง ถ้าหากยังไม่รู้หรือไม่เข้าใจอย่างแท้จริงแล้ว ก็ไม่ควรปล่อยให้ผ่านเลยไป ซึ่งนี้ เพราะต่อไปภายภาคหน้าหากนักเรียนสามารถสอบผ่านนี้ไปเรียนในชั้นสูง ๆ ขึ้นไป แล้วปลดผิดหรือประกอบคำผิดในบาลีวาณิชาการ ย่อมจะเป็นการเสียภูมิปัญญาของนักเรียนเอง โดยเฉพาะนักเรียนในประโยคสูงๆ เช่น เปรียญโท (ประโยค ป.๓.๕-๖) หรือเปรียญเอก (ประโยค ป.๓.๗-๘) หากผิดไวยากรณ์ โทษจะรุนแรง ถึงนี้ถูกปรับได้