ปัจจัยในภาษาไทย วิชาบาลีไวยากรณ์ เล่ม 1 หน้า 332
หน้าที่ 332 / 354

สรุปเนื้อหา

บทความนี้สำรวจปัจจัยในการใช้ภาษาไทย โดยเน้นที่ปัจจัยนามที่มีจำนวน 22 ตัว แบ่งออกเป็น 4 พวก รวมถึงการใช้ปัจจัยในอัปภายศัพธ์และบทบาทของมันในกิริยาที่ลงท้ายมนคัพ์ที่วัดดี.

หัวข้อประเด็น

-ปัจจัยนาม
-อัพยศัพธ์
-นามคัพ์
-การใช้คำในภาษาไทย
-การแบ่งประเภทของปัจจัย

ข้อความต้นฉบับในหน้า

วิตามินไวยกรงาม อับดี้ ปัจจัยนี้ สำหรับลงท้ายมนคัพ์ เป็นเครื่องหมายของวัดดีบ่าง ลงท้าย อาจเป็นเครื่องหมายกิริยา ที่ว่ำสำหรับลงท้ายมนคัพ์นั้น นามคัพ์ในที่ประสงค์เอาเฉพาะแต่มานาน และศัพท์นานเท่านั้น ส่วนคุณนามจะใช้ไว้จังในอัปภายศัพธ์ ฉบับนี้ไม่ได้ จึง ต้องกำหนดใหม่นำ ปัจจัยนาม ปัจจัยในอัพยศัพธ์มีจำนวน ๒๒ ตัว แบ่งออกเป็น ๔ พวก คือ ๑. ได ๒. ตุ กุ ฤ ฤธ นี้ ณะ บุญ ฤ ๓. ทา ทาน ริ วี ชี ะ ทาน ชู ชู ๔. เดว ุ คุน ดวา ุ ดวาน โต ปัจจัย โต ปัจจัยนี้ สำหรับลงชื่อก้อนานมถึง ๒ คือ นามนาม ๑ สัทพาน ๑ เมื่อต้ายนามนามทั้งแล้ว ใช้เป็นเครื่องหมายของวัดดีได ๒ หมวด คือ ติดยา วิถีดี ด ปัญญมีวิถีดี โดย ติสยวิถีดีให้ปล่อยตามเนื้องอายมนบอกว่า "ข้าง" และปัญญามีวิถีดี ให้ปล่อยค่าสเนื่องอายตนิบอกว่า "แต่" มีอุทราทร ดังนี้ คำศัพท์เดิม ปัจจัย สำเร่อป คำแปล สุพุง โต สุพได แต่-ทั้งปวง อญญ โต อญได แต่-อื่น อญญตรา โต อญญาตรได แต่-อื่นใดอันหนึ่ง อิตร โต อิทรได แต่-นอกนี้ เอก โต เอกได ข้างเดียว อุ โต อุได ข้างหลังของ
แสดงความคิดเห็นเป็นคนแรก
Login เพื่อแสดงความคิดเห็น

หนังสือที่เกี่ยวข้อง

Load More