วิชาบาลี: ความรู้เบื้องต้นเกี่ยวกับภาษาบาลี : หน้า 36/354

วิชาบาลี ความรู้เบื้องต้นเกี่ยวกับภาษาบาลี ประวัติความเป็นมาของภาษาบาลี ภาษาบาลีเป็นภาษาที่ชาวอินเดียโบราณใช้เป็นเครื่องมือในการติดต่อสื่อสารก่อนคริสต์ศักราช ๒,๐๐๐ กว่าปี และยังเป็นภาษาที่มีความสำคัญมากเมื่อพระพุทธเจ้าทรงใช้เป็นภาษาในการเผยแพร่พระธรรมและพระวินัยในพระ ภาษาบาลีเป็นภาษาที่ชาวอินเดียโบราณใช้เป็นเครื่องมือในการติดต่อสื่อสารก่อนคริสต์ศักราช ๒,๐๐๐ กว่าปี และยังเป็นภาษาที่มีความสำคัญมากเมื่อพระพุทธเจ้าทรงใช้เป็นภาษาในการเผยแพร่พระธรรมและพระวินัยในพระ ในปัจจุบันยังคงมีการใช้ภาษานี้กันอยู่ในบางประเทศ เช่น ในประเทศไทย อินเดียในบางรัฐ และประเทศศรีลังกา เป็นต้น ในส่วนของประเทศไทยนั้น ถึงแม้จะมีใช้ภาษาบาลีเป็นเครื่องมือในการคิดข้อความสื่อสาร แต่ก็มีการศึกษาภาษาในระดับต้นและระดับสูงในพระธรรมวินัย มาจนถึงปัจจุบันนี้โดยอยู่ในความอุปถัมภ์ของพระมหากษัตริย์ของไทยทุกพระองค์ตลอดมา ภาษาบาลีนี้ก็ให้บางแห่งนักเรียนอาจจะได้ยินชื่อเรียกแตกต่างกันไป เช่น ผลภาวะบ้าง ตันติภาวะบ้าง แต่โดยรวมแล้ว มุขภาษาก็ดี ตันติภาวก็ดี คำทั้ง ๒ นี้ เป็นชื่อเรียกของ“ภาษาบาลี” นั่นเอง อย่างไรก็สำหรับให้เกิดความเข้าใจในค่ำว่านี้ เหล่านั้น ในกรณีของหนังสือคู่มือเล่มนี้ จะให้จำกัดความหมายของชื่อเรียกว่ามังคลังนี้ดั่งต่อไปนี้ ๑. มาตราาษา หมายถึง ภาษาของชาวมนคร กล่าวคือหลังจากที่สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าได้ตรัสอนตรัมมาแล้ว ได้ทรงถือเอาวันมงคล (นอกจากเป็นชื่อของแต่วัน ๑๑๖ แห่งในประเทศอินเดีย) เป็นสถานที่ประกาศกาลเป็นครั้งแรก ๒. ตันติภาษาหมายถึง ภาษาที่มีแบบแผน คือมีหลักไวยากรณ์ทำหน้าที่กำกับในประโยคอย่างแน่นอนตายตัว