วิรามสีโอวารมณ์ : หน้า 324/354

วิรามสีโอวารมณ์ อิอพอดพีพ้ ๑๐๐ ปรา โชย ความชนะ ปราชโย ความพ่าย ถาโก ความเจริญ ปราโก ความถีเหยย ปรี ปรีญา ความรอบรู้ ปรีภมิต ย่อมหมุนรอบ วิชานาติ ย่อมรู้แจ้ง ย่อมรู้แจ้ง วิธีโอ มีอย่างต่างๆ สัญจร ย่อมเที่ยวไปกับ สัญจวี้ มีฝีมือดี สุขฤดี ก็สุขี สุขโสโต คนมีอาวาม สุภร ทำง่าย ในอุปนิสัยเหล่านี้ บางตัวน่านก็ริบแล้ว ก็ทำให้ร้ายเนื้อความต่างไปจากความเดิม เหมือนคำว่า สวรรค์ ย่อมปิด แต่เมื่อมี วิ มานหน้า เป็น วิวัต ซึ่งมีเนื้อความแปลกไปจากเดิม โดยแปลความเป็น "ย่อมเปิด" หรือ ขมด - ยอมอดทน มี นิ่มหน้า เป็น นักมดี แปลความเป็น "ย่อมออก" เป็นต้น นี้ มีอยู่ 2 คำ คื 1. นำ กล่าวว่า เข้า, ลง เวลาใช้นำหน้านามและก็ย่อ ดัง ไว้เลย ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง เช่น นิ่มจุโค - ดำลง นิดจุด-ยอมเข้าเรื่อง 2. นำว่า ไม่มี, ออก ตรงกับ นิด ใส่สัมผัส เวลาใช้งัก้อน หรือ ลง อาม ตามอักษรวิธี เช่น นิรนฤาโย - ไม่มีดนะรัย นิพพโธ - ไม่มีภัย นำจานได - ออกแล้ว เป็นต้น ถ้อยอยู่หน้า 7 หรือ 8 ต้องหวะ 6 ที่ 8 เป็นต้น