ปกิณณกศัพท์ในวรรณกรรมไทย : หน้า 163/354

คลองม้าน้ำเรียนวัดปากบ่อ 60 ปี (ประมวล-บกอ) องก์ ( พนานุกรม มคธ-ไทย โดย พันตรี ป. หล่อสมบูญ สำนักเรียน วัดปากน้ำ จัดพิมพ์ พ.ศ. ๒๕๕๐ หน้า ๗๐๐ ) ปกิณณก (วิ) ต่าง ๆ, นามา, เกลี่ยนกลั่น, เรียงราย, กระจาย, ระคน, ระคนกัน, คละกัน, เบ็ดเสร็จ, ปกิณณกะ, ปกิณณะ, ประกิณณ, ประกิณนะ, ประกิณะ, ประกิณะ, ประกิณะ, ประกิณะ, ประกิณะ, -ประกิณะ, ประกิณะ, ประกิณะ, ปูมไพร, กีย์ วิริยะ, ไตร ถมที่สุด ภา แปลง ๆ เป็น อื่น ๆ คำดัก ๔ ( พนานุกรม มคธ-ไทย โดย พันตรี ป. หล่อสมบูญ สำนักเรียน วัดปากน้ำ จัดพิมพ์ พ.ศ. ๒๕๕๐ หน้า ๘๐ ) ปกิณณกะ (ปะกินะนะ) ว. เรียงราย, เหน็ดเหนื่อย, กระจาย, ระคนกัน, คละกัน. (มักใช้ประกอบหน้าคำศัพท์) เช่น ปกิณณกดี. (ป. ปักษณฺ; ส. ปุญฺญสฺ; ในหนังสือผู้อะเสมนี้ จะให้คำจำกัดความหมายว่า “กิริยศัพท์ หมายถึง คำศัพท์เล็กๆ น้อยๆ ปกิณณกศัพท์ หมายถึง คำศัพท์เบ็ดเตล็ด” (พนานุกรม ฉบับบันทึกยามสถาน พ.ศ. ๒๕๔๕ หน้า ๔๙) ปกิณณกะ ข้อนิยัดเด็ล ข้อิกลึ ๆ น้อย ๆ ข้อพล่อยๆ (พนานุกรมพุทธศาสตร์ ฉบับประมวลศัพท์ พระธรรมปิฎก (ป. อ. ปุญฺญโต) หน้า ๑๔๒) ในหนังสือคู่มือเสมนี้ จะให้คำจำกัดความว่าว่า “กิริยศัพท์ หมายถึง คำศัพท์เล็กๆ น้อยๆ ปกิณณกศัพท์ หมายถึง คำศัพท์เบ็ดเตล็ด”