การนับปกติสังขยาในภาษาไทย วิชาบาลีไวยากรณ์ เล่ม 1 หน้า 211
หน้าที่ 211 / 354

สรุปเนื้อหา

เนื้อหาเกี่ยวกับการนับปกติสังขยาในภาษาไทย ที่มีเฉพาะจำนวนเลข ๑,๒,๓ และไม่มีปัจจัยต่อท้าย นอกจากนี้ยังกล่าวถึงการใช้คำว่า 'ที่' กับจำนวน เช่น ที่ ๑, ที่ ๒ มีวิธีการนับต่างๆ ที่แสดงถึงการระบุจำนวนในแต่ละกรณี นอกจากนี้ยังมีตัวอย่างการนับในรูปแบบต่างๆ พร้อมกับการใช้ในบริบทที่ถูกต้องเพื่อให้เข้าใจได้ง่ายขึ้น โดยมุ่งหวังให้ผู้ที่สนใจสามารถเข้ามาศึกษาและใช้ประโยชน์จากเนื้อหานี้ได้อย่างเต็มที่ dmc.tv

หัวข้อประเด็น

-การนับจำนวนในภาษาไทย
-การใช้งานคำว่า 'ที่'
-ลักษณะเฉพาะของปกติสังขยา
-ตัวอย่างการนับ

ข้อความต้นฉบับในหน้า

กรมส่งเสริมการเกษตร ประกาศสำนักงานเขตภาคเหนือ ๒๔๙๓-๒๕๔๙ ๑๙๙๙ ปกติสังขยา หมายถึง การนับนามนามเป็นจำนวนเต็มในพื้นที่นี้ เช่น ๑๒๔ เป็นต้น เพื่อให้ทราบนามนามนี้เป็นจำนวนเท่าไร เหมือนคำดูในภาษาไทยของเราว่า พระนวรัฐที่ ๑ ของวัด ไปเรียนหนังสือในนักกรู้ ๒ ในปีที่ ๓ ก็อาจไม่ได้ประโยชน์ ๔ เป็นรูปที่ ๔ ของตำบลเป็นต้น ข้อสังเกต ปกติสังขยา ในภาษาไทย จะมีเฉพาะจำนวนเลขว่า ๑,๒,๓ เท่านั้น ในภาษาไทย ไม่มีปัจจัยต่อท้าย เช่น เอก, ทวิ, ตรี เป็นต้น ปกติสังขยา ในภาษาไทย จะมีคำว่า “ที่” อยู่กับจำนวนเลขด้วย เช่น ที่ ๑, ที่ ๒, ที่ ๓ เป็นต้น ในภาษาไทย จะมีปัจจัย คือ ย่อ ง ม อี ตัวท้ายปกติสังขยา เช่น ทุก, จุดจุด, อู่, ปฐม, เอกภาพ เป็นต้น วิธีนับปกติสังขยา อย่างนี้ เอก ๑ องค์วิริ ๒๔ องค์ ทวิ ๒ เทิดดีด, อนุคดีส ๒๔ ดีด ๓ คติ, คดีดี ๓๐ จตุ ๔ เอกคดีส ๓๑ ปฐม ๕ ทวดดีด, พฤติส ๓๒ ๓๓ ๓๓
แสดงความคิดเห็นเป็นคนแรก
Login เพื่อแสดงความคิดเห็น

หนังสือที่เกี่ยวข้อง

Load More