คำิธิพระบรมปุณฑริก : หน้า 76/194

ประโยค ๑ – คำิธิพระบรมปุณฑริก ยกพัทยแปล ภาค ๔ – หน้าที่ 75 ในโอวาท (ปณิทิน) ของบิดา ท. (ปาอัญมาหา) ถึงแล้ว (ชีวิตคุยย) ซึ่งความสิ้นไปแห่งชีวิต กา ในกลไก อิศ ดั่ง วัตถุด ยังร่อง ดลิสดาหกสุด สง่กักสาหด วิตถุตรฒน ทรงให้ พิศารแล้ว ทูลสุดควา ทรงแสดงแล้ว คำ Which พระคาถา อิ่ม นี้ว่า มย อ. เรา ท.น อมมุข เส ไม่ได้ถึงแล้วสิ วัสด กูสูปเทส ธิติยา ทพฤา องฌจิตตา จ เพราะ ความที่แท้บมาา ท. เป็นผู้ลงลงแล้วย้ ด้วยความเพียร ยังมั่น ในอุบายนเป็นเครื่องนะนำของบัณฑิตผู้ ฉลาดด้วย (อุมาหก) ภูริวาทา จ เพราะความที แห่งเรา ท. เป็นผูลงดเว้นต่อภัยด้วย โจ โจติถิกาโว อง ความเป็นแห่งความสวัสดีนัน ภยน จากภัย มณฑา อันใหญ่ (อโลส) ได้บำแล้ว เม แก่เรา อิติต ดังนี้ มหาสุทตน อันคันพระมหาสวั ราชกูร รับนึ่งพระราชธิดา ปุณด ถึงแล้ว ชีวิตกู ข ซึ่งความสิ้นไปแห่งชีวิต วา เสน ด้วยอำนาจ รุกษี ของผีสื่อ ท. ปฏิทาเสนา มื่ออธิบอันถึงแล้ว นิสรเสน น ผู้ ประทับนั่งแล้ว ราชสน เหนือพระราชอาสน์ เหตุจา ในภายได้ เสดดอุตสุด สง่ฉัตรอันขาว โอโลเกฏวา ทรงแสดงแล้ว สิริสมบูรณ์ ซึ่งสมบัตอันเป็นสิริ อุตใน ของพระองค์ คุวามา ก็ วีร นาม ชื่อ อ. ความเพียร เอม์ นี้ สุดเดา อันสัตว์ ท. กฎตุพมิเอว