การไม่ยึดมั่นในนามและรูป : หน้า 103/194

ประโยค - คำนี้พระธรรมบทถูกสอน ยกพัทเทปเปล ภาค ๔ หน้า 102 มามิต อ. การยึดถือว่าเป็นของของเรา นาม- รูปสมิ ในมานและรูป นฤฎิ ย่อมไม่มี ยสต ปุคคลสุ ด แก่มดใจ สหพโล โดยประการ ทั้งปวง ๆ อ นี้ (โยน ปุคคลโล) อ.บุคคลใจ น โสดติ ย่อมไม่เศร้าโศก (เตน นามรูปเป็น) เพราะนามและรูปนั้น อตตา อันไม่มียู่ โส เว ปุคคล อ.บุคคลนั้นแล (มยา อันเรา ฯูจิติ ย่อมเรียกว่า กิญฺญ เป็นกิญฺญู ฐิต ดังนี้ ฐิต ดังนี้ ฐิต ดังนี้ ฯ (อิติ) อ. อรรถว่า นามรูปในนามและรูปสมิู่ ทั้งปวง ปวดตบ คันเป็นไปแล้ว วสง ด้วยคำานา ขนวนิ แห่งนี้ท ฯ ปญฺจ น ฤ ฆ เส ฯ คือ เวทนาที ฯ ยถ ฯ ฯ ฯ มิวาณาเป็นต้นด้วย รูปฺญูสุต ฯ แห่งรูปบันทธอด (อิติ) ดังนี้ ตก ฯ ปกส ฐ ใบหน ขา ท. เหล่านั้นหนา (ปุสสุ) แห่งว่า สหพโล อิติต ดังนี้ ฯ (อิติ) อ. อรรถว่า คาโหย อ. การยึดถือเอาว่า อน อ. เรา อิติต ฯ ดังนี้ก็คริ ว่า มง ฯ ของเรา อิติต ฯ ดังนี้ ก็คริ ฯ นฤฎิ ย่อม ไม่มี ยสต ปุคคลสุ แก่มดใจ (อิติต ฯ ดังนี้ (ปกส ฯ) แห่งบทว่า มามิต อิติต ดังนี้ ฯ (อิติ) อ. อรรถว่า คสุมิ นามรูปครั่นเมื่อนามและรูปนั้นปดูต ถึงแล้ว ยขว์ ซึ่งความสิ้นไปและความเสื่อมไป (โย้ ปุคคลโล)