คํานิธีพระธรรมไทยถูกต้อง: ภาค ๔ : หน้า 107/194

ประโยค- คํานิธีพระธรรมไทยถูกต้อง ยกพัเทปเปล ภาค ๔ - หน้า 106 ปูคอสุด แก่บุคคลผู้ไม่มีมานาม ฑาน จ อ. ฑาน ด้วย ปญญา จ อ. ปญญาด้วย (อุติ) มีอยู่ ยุคิ ปูคอณ ในบุคคลใด โส วา ปูคิโอ จ อ. บุคคล นั่นแล (ฮิโต) ตั้งอยู่แล้ว นิสฺพบานสนุกเถิด ในที ใกล้แหงพระนิพพาน รติ จ อ. ความเมตตา อามาสี่ อันมีใช้ของมือของมนุษย์ โหติ ย่อมมี ภิกษุโม แก้วกุฎี ปัจเจกุล ผู้ดำไปแล้ว สะบุญาคาร สู่ เรือนอันว่าง สนุกจิตสุดสุข ผู้มั่งจิตอันลงแล้ว วิปุสูโต ผู้เห็นแจ้งอยู่ ธมม์ ซึ่งธรรม สุมมา โดยชอบ (ภิุก) จ อภิญู สมุติติ พิอารณายู อุทยูพุย ซึ่งความเกิดขึ้นและความเสื่อมไป บนฐาน แห่งบั้นที ท. ยิโต ยิโต อการโต โดยอาการ อาการใดใด ลาภี ย่อมได้ ปีติปโมชัง ซึ่งปีติและ ปราโมทย์ (ตโต ตโต อาการโต) โดยอาการ นั่นน่ะ ตี ปิติปโมชฉลน จ. อันได้ซึ่งปีติและ ปราโมทย์นัน อมต เป็นคุณชาตไม่ตายแล้ว วิบากัต ชนาน ของชฺ ท. ผู้แจ้งอยู่ โยคติ ย่อมเป็น อัย ธโม จ ธรรมนี้ อินทรีฤาคุดติ จ คือ อ. ความคุ้มครองซึ่งอินทรีย์ ด้วย สนุฤจิ จ คือ อ. ความยินดีด้วยดีด้วย ปฏิโมกข์ สวัโร จ คือ อ. การสำรวม