คำอธิบายเกี่ยวกับโกรธและจิตใจในพระธรรม : หน้า 138/194

ประโยค - คำจุฬาฯ พระธรรมปาทุกถูถกฎ ยกพัศเปิด ภาค ๔ - หน้า 137 ชาติประเสริฐว่ามีประมาณน้อย โหติ ย่อมเป็น น หม่ได้ สุตส จิณาสวพราหมณ์สุข แก่พระฤษณ์ผู้เป็นจิณาสนั้น ออกโง่ ที่แท้ (แต่ อุปจฺจูโธสนุปจฺจูไหม) อ. การไม่ตอบและการไม่ ประทารตอบนัน เสยุติ เป็นคุณชาตาประเสริฐว่า อภิฤตุตนิว มี ประมาณยิ่งนั่นเทียว (โหติ) ย่อมเป็น อิติ ดังนี้ (ปทุวาส สุส) แห่งหมวดสองแห่งงบทว่า เอตกิญจิ เสยโย อิติต ดังนี้ อุโฐ อ. อรรถว่า ที่ ก็ โภธุบาโท อ. ความเกิดขึ้นแห่ง ความโกรธ ปีโอน นาม ชื่ออารมณ์นี้เป็นรักษ์ มนิโล แห่งใจ โกรณสุข ปกครุกสุข แห่งบุคคลผู้โกรธโดยปกติ (โหติ) ย่อมเป็น ปน ก็ (เอโอ โกรณปุโล) อ. บุคคลผู้โกรธโดยปกตินี้ อุปสมติ จะผิด มาตาอุปสูว ในนารดาและบิดา ก. กิติ พุทธาที่สืบ เปลินิเทศใน บันทิตท ท. มีพระพุทธเจ้เป็นนั่นก็ เดด ปีหยอ อรมุมเณต์ เพราะ อรมณ์ ท. อันเป็นที่รัก เหล่านั้น สุมา เพราะเหตุนี้ นิสโส อ. ความเกียรด้น มนิโส ซึ่งใจ เตด ปีหยอ มอรมุมเณต์ จากอรมณ์อัน เป็นที่รัก ท. เหล่านั้น คือว่า นิอคโห อ. การ่ม จิตตกส ซึ่งจิต อุปปชามานสุข อันเกิดขึ้นอยู่ โกรโสน ด้วยอำนาจแห่งความโกรธ อสู โกรณสุข แห่งบุคคลผู้โกรธโดยปกติ ดังนั้น โว ใด อดี นิสร์นี อ. ความเกียรด้นนั้น เสยโย เป็นคุณชาตาประเสริฐกว่า น กินจิ ไม่ peuvent (โหติ) ย่อมเป็น อิติ ดังนี้ (คาถาปาฏส) แห่งขา แห่งพระคาถาว่า ทาทินาโธ มนิโส ปีหยอ อิติต ดังนี้ โกรโม โน อาอันประกอบแล้วด้วยความโกรธ หิลามโน อิติต