ข้อความต้นฉบับในหน้า
ประโยค คํานํพระธัมมิภทฺถอภินิธาน ยกพัทธ์เปล ภาค ๔ หน้า 100
เป็นผู้ชํานาญด้วยเปรต (อมฤ) ย่อมเป็น อดี ดังนี้ อา ท ศรีแล้ว
คำ ซึ่งพระคาถา อิม นี้ว่า
(ภิญญ) อ.ภิญญ ปรตญฺญูปสฺโส ผู้เข้าใจอภัย
ซึ่งตั้งอ้นบุคคลอันใหลแล้วเป็นอยู่โดยปกติ ลภ
ฟังได้ ปิณทุ ซึ่งก่อนข้าว ย ใด อคึฺโต วา
จากส่วนเลิศหรือ มณฑปา วา หรือว่าจากส่วน
ทํามกลาง เสนโต วา หรืองอส่วนอันเหือ
(โภค) อภิญญูน น อโล เป็นผู้ไม่ควร
ถูฏ เพื่ออันชมเชย ต ปิณทุ ซึ่งก่อนข้าวนั่น
(โภค) ย่อมเป็น นอป อน เป็นผู้ไม่ควร
นิปฺปจฺจยา (ภิวิตฺ) เพื่ออันเป็น เป็นผู้เดียว
แล้วเคี้ยวิน ต ปิณทุ ซึ่งก่อนข้าวนั่น
(โภค) ย่อมเป็น ธิรา อ.นักปราชญ์ ท.เขน
ยังชนา ท.นายคดี ย่อมให้รั ตา ปิณทุ ซึ่งภิญญู
เมมันบ้าง มูณ ว่าเป็นมูณ อดี ดังนี้
พราหมณ์โน อ. พราหมณ์ ต วณ สุดา ว ฟังแล้ว ซึ่งพระ-
ดำรัสนั้นเทียว ปลุนบญิตอเป็นผู้จิตอันเลื่อนสายแล้ว ทุวา เป็น
(อิณฺฑุตวา) คิดแล้วว่า อโห โอ อฏฐิอีด คามน่ารัศรรั
ราชปุตโต อ.พระราชบุตร ทีปสาโก นาม ชื่อว่าผูเป็นเจ้าของแห่ง
ประทีป อวตฺตา ไมรัติแล้วว่ารสแลว่า อตุโฏ อ.ความต้องการ อจฉฺชุกฺ
เตน ด้วยกันเป็นแดน ควร ของท่าน น (อุตติ) ย่อมไม่มี เม