คำอธิบายเกี่ยวกับภาวะและกุศลในพระธรรมโม : หน้า 123/194

ประโยค - คำพื้นพระธรรมโมที่ถูกกัด ยกพัทธเปล ภาค ๕ หน้า 122 ภวายุ พึงเป็นฯ (ปฏิเลน) อุบบุคคล ปฏิภูษา ตั้งอยู่เฉพาะ แล้ว ออดภาวา ในอักษา ปรสุภ ปฏิภูษา ของบุคคลอื่น น สุกา ไม่อาจ ภวุธี เพื่ออธิษฐาน กุศล กุศล สุกูราฯนวน วา เป็นผู้กระทำ ซึ่งกุศลแล้วมาสวรรค์เน้นที่ไปในเบื้องหน้าหรือ มกคำ ภาวะวา สุกิฏฐดเลน วา หรือว่า เป็นผู้มนรรรนให้เจริญแล้วมผล อันกระทำให้แจ้งแล้ว สุมา เหตุใด ตสุมา เพราะเหตุนี้ัน อติโต อ. อธิบายว่า ปรี โชน อ. ชนอื่น โก ห นาม ลื่อว่าใครแห นาโค ฟังเป็นที่พึ่ง ภวายุ พึงเป็น อิตต์ ดั้งนี้ (โหติ) ย่อมมีฯ อ โต อธิบายว่า อุตตา ว อตนเทียบ คดี เป็นคดี คืองว่า ปฏิภูษา เป็นที่ตั้งเฉพาะ คือง า สรนี เป็นที่ระลึก อุตตโน ของตน (โหติ) ย่อมเป็น สุมา เหตุใด ตสุมา เพราะเหตุนัน (วานิโช) อ. พ่อค้า นิสูสาย อกคันแล้ว ภูติ อสุส ซึ่งมั่งคั่งเจริญ คือว่า อสุสานีย์ ซึ่งมิต่ออาชาไนย ติ นั้น ปฏิภูณใต ปรารถนาอยู่ ลำ ซึ่งลาภ ปริญญาทิวา กำหนดแล้ว วิสุมุธบารมี ซึ่งคำเทียวไปใน ที่อันมีความเมตาเสมอไปปรากแล้ว ตสุส อสุสสุ สงมหัน นหาน- เปนูโต ยังง่าให้อนอยู่ โกษณูโต ยังง่าให้บรริโอญอค คิดดูดู่ ๓ ครั้ง ทิวาสุ ต่อว่าน สายเมติ ฮื่อว่าย่อมสงวน คือว่า ปฏิฤกด คีอว่า ยอมประคับประคอง ยา ฉันใด คีวิปิ แม้อ. เธอ นิรนามโต เมือหาม อุปปาท ซึ่งความเกิดขึ้น อกสสุส แห่งอกสต อนุปนาสสุ อันไม่เกิดขึ้นแล้ว ปชุนโต เม่อะ อุปปนุ อกสส สุ่งอุกคล่อน เกิดขึ้นแล้ว สติสมโมเสน เพราะความหลงพร้อมแห่งสติ ลีมห ชื่อว่า