พระมิ่งมาทุ污ธกซยก : หน้า 30/194

ประโยค ๑ คำฉื่อพระมิ่งมาทุ污ธกซยก ยกพัทแปปล ภาค ๑ หน้าที่ 30 เอการิปี แมสิ้นระหนึ่ง ทุมโมจี เป็นธรรมชาตินบุคคลเปลือง ได้โดยอย่าง โหติ ย่อมเป็น กุฎิเอ วิว ราวะ อ.เต่า (ทุมบุญโด) พันได้โดยอยากู พนบุญฐโด จากที่จบนี้เป็นจิง อิติ เพราะ เหตุบุ่น (ติ กิเลสนพิน์) อ. เครื่องจงจำก็เสนสนั้น ทุบบุญ ชื่อว่าบุคคลเปลืองได้โดยง่าย (อิติ) ดังนี้ (ปฐสิ) แห่งบว่า ทุปสุ อ. อรรถา (เสือว) อ. นักปราชญ์ ท. จินติวาม ตัดแล้ว ก็เลสดพรุณึ ซึ่งเครื่องจงก็อิกลิส เออ นั่น ทุพพิชิป แมอ้นมั่น เอวา อย่างนี้ ถานขุนเคน ด้วยพระบรรก์คือญาณ อนปฏโฬน เป็นผู้ไม่มีความเมือใย หวาดา เป็น ปาย ละแล้ว กามสุข ซึ่งความสุข ในกาม ปริพุทธมิ ย่อมวันรอบ คือว่า ปกาณดติ ย่อมหลีกไป อุตโต อ. อภิบาลว่าปทุกชนิด ย่อมบ่ว อตี ดังนี้ (อิติ) ดังนี้ (ปทวยสุด) แห่งหมวดสองแห่งว่ากว่า เอติบี เถวาม อติ ดังนี้ ๆ