ประโยค - คำฉู่พระธรรมปฎิทูฏกอตา ภาค ๔ : หน้า 122/194

ประโยค - คำฉู่พระธรรมปฎิทูฏกอตา ยกพักแปล ภาค ๔ - หน้า 121 คู่ อ. เธอ ลีม จงสวน อุดม น์ ซึ่งคน วาณิชโอ อิว ราวะ อ. พ่อค้า (สยามโนโต) สวงอยู่ อุตส ซึ่งมัว ภูวา ตัว อธิ ภินท์ ดังนี้ฯ อุตโต อ. อรรถว่า คู่ อ. เธอ โจทย์ จงพักเตือน อุดม น์ ซึ่งคน อุตนา ว ด้วยคนเทียว (อิติ) ดังนี้ คตา ปฏาส ในทน ท. เหล่านั้นนาา (ปกสุต) แห่งบวร โจทย์ตาน อิติด ดังนี้ฯ อุตโต อ. อรรถว่า ปริมาณ จงพักรณา อุตตน ซึ่งคน อุตนา ว ด้วยคนเทียว (อิติ) ดังนี้ (ปกสุต) แห่งบวรว่า ปฏิบิส อิติด ดังนี้ฯ อุตโต อ. อรรถว่า กิจดู คุุณอกิจ โส ตู ว เธอ นั่น เอ๋อ ครั้งเมื่อความเป็นอย่างนี้ สนเท มีอุ อุตตคโต โชว่า เป็นผูมคน อันคุมครองแล้ว (ตสุส อุตโน) อุตน ว คุคุณตาย เพราะ ความที่แห่งนนั้น เป็นสภาพอันคุมครองแล้ว ด้วยคนเทียว สติมา ซึ่งว่าเป็นผู้มีสติ (อุตโน) อุปจิตสุดตาย เพราะความที่เทคน เป็นผู้มีสติอันเข้าไปยังแล้ว ทูกา เป็น วิริสสุด สิจอยู่ สุก อื่น สุข สพพิทยาเเละ ในอธิบายกท่งปลวน ท. อติ ดังนี้ (ปกสุต) แห่ง บทว่า โอ อติ ดังนี้เป็นต้นฯ (อุตโต) อรรถว่า อวสโล เป็นที่พักนึก คือว่า ปฏิญา เป็นที่ตั้งเฉพาะ (อิติด) ดังนี้ (ปกสุต) แห่งบวว่า นาโว อิติด ดังนี้ (ปริะ ปูคโล อ. บุคลอืน โล ก็ ไห ใครไล นาโว พึงเป็นที่พึ่ง