เรื่องพระวักกลิธฺธะ : หน้า 125/194

ประโยค- คำฉันพระภิรมย์ที่ถูกถอด ยกศัพท์เปล่า ภาค ๙ หน้า 124 เรื่องพระวักกลิธฺธะ ๒๐. ๕๕/๕ ตั้งแต่ อด นี่ สุตา นายภิญญ์ สาว่อย เป็นคำไป อด ครั้งนั้น สุตา อ. พระศดา (จินตดวาม) ทรงพระ คำรบว่า อง ภิกฆ อ.ภิญญ์นี อภิลฺวา ไม่ได้แล้ว สุตา ซึ่ง ความสังเวช นุ พุทธิสุติ จักไม่รู้สึก อิติ ดังนี้ วาสุภูญาณิยกาย ครั้งเมื่อดิฉันเป็นที่นั่งเข้าไปสู่กาลฝน อุปลกฺขยาย ใกล้บ้านแล้ว คนดูวา เสดจิ ไปแล้ว ราชาคุู สู่เมืองราชคฤฑู ปณามดิ ทรงบำไรอยู่ น ภายภิญญ์ ซึ่งพระเกตรชื่อว่า วักกลิธฺธ (จินตดวาม) ด้วย พระคำราวว่า ภวกดิ คุ่ก่อนภวกดิ คู่อ ว่า(ก) ว่า (ก)-น น) คิดแล้วว่า สุตา อ. พระศดา น อปลติ ย่อมไม่ทรงรับสั่ง ม กระเรา อติ ดังนี้ อาสุกนีโต เมื่อไม่อาจ จำฑู เมื่ออันด่างอยู่ สมุเข ในที่มีหน้าพร้อม สุตา ต่อพระศดา เตมาส ตลอดกาลประกอบ ด้วยเดือนสาม (จินตดวาม) คิดแล้วก็ จี ปโยชน์ อ. ประโยชน์ อะไร มุข ของเรา ชีวิตน ด ด้วยชีวิต อั้ อ. เรา อุตตาน ยังน ปาเภาสาม จักให้ตก บุพพา จากภูเขา อติ ดังนี้ อภิฤทธิ์ ขึ้นไป