อภิธานาว่า สัมพันธ์ เล่ม ๑ หน้า 97 : หน้า 100/195

ประโยค - อภิธานาว่า สัมพันธ์ เล่ม ๑ หน้า 97 ในข้ออ้างกับนิทธานีย คือบทอกออก ณัฐภูมิ ๙. เป็นคำในบทที่เป็นนามกิตติ วันนเทศที่ประกอบด้วย ดูปัจจัย เรียกว่า อณุภูมิ มูจิตสุด มโท สาธุ ภิฐสุนฺธิ ธมฺมสุข อญฺญาตาโร อภิธาน: [๑] อณุภูมิ มูจิตสุด คือบท อณุธีวติดดีใช้เป็นคำมม มีความหมายเท่ากับอุตตมมใน ทูติวาวิตติ แก่ใช้เองนิบาต เดียวกัน แต่มิใชนในบทเป็นคำในบทนามกิตติ เว้นสัปตุติ ปัจจัย [คำศัพท์] ปัจจัยด้วย แต่คำศัพท์ เภา ปัจจัยมีใช้น้อย เมื่อเป็นเช่นนี้ คำในบทตลอดถึงในสัปตุติ คือ จิตฺตสุสมา โมโท สาธุ. (ในแบบ) 'ความฝึกจึงอัตฺต' เป็นการยังประโยชน์ให้สำเร็จ' จิตฺตสุด อณุภูมิ ใน ทมโท. ภิวาสนติ ธมฺมสุข อญฺญาตาโร (ในแบบ) 'ผู้รู้ธรรม ด้านม.ธฺมสุข อณุภูมิรม ใน อญฺญาตาโร ปฏิปทสุคุตต, [ศุขต, ๑/๕๓๐] ผู้นำ ซึ่งบุญ. สาธุ ทาสน มรีบาน. [สกฺก, ๖/๑๓๓] การเห็นพระอรหํ เป็นการยังประโยชน์ให้สำเร็จ [๑] กรณกาม ในบทนามกิตติ วันสัปตุ คูต, เตา, ปัจจัย ก็ประกอบด้วย อณุธีวติดดูเดียวกัน พึงดูในตอนที่ว่าด้วยการกามม ในทุติยาวิตติ น่าเรียกว่า อณุธีวริกิตม แต่งเรียกว่า กริติกม