การศึกษาเกี่ยวกับนิทธารณในวรรณกรรมไทย : หน้า 118/195

彩神ុฃ ััอ.ชัชญา วาจา สัมพันธ์ เล่ม ๑ หน้า 115 [๒] มีข้อที่พิสูจน์อย่างอีกสักข้อ ๑ คือบทที่จะเป็นนิท- ธารณได้ จำต้องมีบทออก [นิทธารณ] เป็นพวกเดียวกัน ถ้าพวกกันก็เป็นไม่ใช่ อุ. สุขุ วต ชิวาม วีรานุ ส อาริโรน [บทถ่าน กลบทุสมฺ. ๖/๑๒๒] เวรีนสุข เป็นพวก ๑ เพราะแม้ จะหมายถึงมนุษย์เช่นเดียวกัน มัย ก็จริง แต่หมายถึงเฉพาะผู้มี วรเท่านั้น 'ไม่ทั่วไป เหมือนนับว่า มนุสเสส ในข้อความ ทนโท เสนู โม มนุสเสส ส่วน มัย เป็นฝ่ายไม่มีมาร เพราะมีทว่า อวรีน กำกับอยู่ จัดเป็นอีกพวก ๑. จึงเป็นบทที่รวมกันอยู่ [นิทธารณ] และเป็นบทที่ออก ๑.นิทธารณย์ ของกันและกัน ไม่ใช่เอง เปรียบเหมือนชาวนาและชาวสวน จะใช้เป็นบทที่รวม กันอยู่ และบทที่ออกของกันและกันว่า 'ในชวาน ท. ชาว สวน...' ไม่ได้一致. เวรีนสุข ใ นอ. นั้น ต้องหาวิธีใช้เป็น อย่างอื่น. วิธีหนึ่ง ใช้เป็นลักษณ มีโโยน คือประกอบเต็มที่ อย่างนี้ มัย, เวรีนสุข วิหรนสุฏ, อาริโรน หตุ วีราม เท มัย สุขุ ๑๑ ชีวาม. เราเหล่านี้, เมื่อหมุนสมุยมีร่วมอยู่, เป็นผู้ไม่มีมาร, เราหล่านั้น เป็นอยู่สุขี่หนอ.' อีกวิธีหนึ่ง ใช้เป็น อาราใน วิหาราม หรือ โหม ในเมื่อไม่เติม วิหาราม. นี้โดย วิธีคัดเป็นประโยค ค-๓. ถ้าโดยวิธีไม่ติด ใช้เป็นอาคารใน ชิวาม. เมื่อใช้เป็นอาคาร ก็ไม่ต้องเติม ลักษณวิรา. อาลปน (๒๕๕๔) บทนามนาม ที่เป็นคำสำหรับร้องเรียก เรียก