การอธิบายความสัมพันธ์ในวรรณศาสตร์ : หน้า 48/195

ประโยค - อธิบายความสัมพันธ์ เล่ม ๓ หน้า 45 ในข้ออ้างจากข้างต้น ตรงที่มีรูปเป็นวรรณศาสตร์ แต่ใช้หมายถึงสภาพธรรมอย่างหนึ่ง มิใช่เป็นภิษิ ยอาการตามปกติ ส่วนในข้อข้างต้น เป็นภาวะษนะ ที่ใช้ภิษิ ยอาการตามปกติ เพราะเหตุนี้ ผู้ศึกษาฟังความเข้าใจโดยย่อว่า บทสดีย่อเสนในอรรถชำรกรียา ข้างหลังนั้น ต้องชำฑั้งชาดุทั้งเป็นภาวะษนะที่ใช้เป็นภิษิ ยอาการตามปกติ นอกจากนั้น คือมีรูปเป็นภาวะษนะแต่ใช้หมายถึงสภาพธรรม อย่างใดอย่างหนึ่งดี อันสอนอื่นก็มี ได้แก่ วิสดี วิสนา.บทที่อาจใช้ได้หลายอย่าง พิจารณาจึงความมุ่งหมายแล้วใช้ให้เหมาะ รวมความว่า บทดีายวิดติที่ซ้ำม ๒ อย่าง คือชำครนได้แก่ ชำเครื่องพิศดาหรือกำหนด๑ ชำติวิเทสนา ได้แก่ชำภิรอารก ๑. ชำธนนัน ชำกับภิราบบาง [ ปฏจฺฉิต วิชุตติ วิฎฐมาณ ] ชำกับ นามบ้าง [ ปฏจฺฉิ กจญติ กงฺกุณฺ ม ] ทั้ง ๒ นี้ซ้ำกันบทไหน ก็ซ้ำบทนั้น องึ่ง ยังบมาที่ซ้ำกับบทอื่นนอกจากภิรกรณ์หลังอีก ชนเช่นนี้ ไม่จำต้องเข้าบทที่ซ้ำ แต่เข้าตามวรรคที่ใช้ เช่น ชเนน ธนาร ธนากรนีย์ กรีสาลมิ [ มร. ๗/๑๖๕ ] ธนาน ไม่เข้ากับ ธน- แต่เข้ากับ กรีสาลมิ โดยอรรถาธิบายว่า อันภิภท์พิงทำด้วยทรัพย์ เมื่ออากทำ ก็ต้องทำด้วยทรัพย์ เหตุว่านั้น ชเนน จึงเป็นธนใน กรีสาลมิ. ในอื่นนี้มีความหมายเช่นเดียวกัน พิจารณาอย่างนี้ทุกแห่ง ๒ ศัพท์ท่พยัประของในอรรถ คติวิภาคต์ ใช้เป็นติยาวิส sint-vesm-bhân อ. เอกโต ปุณญานี กโรนุต [ มหุลกุเตร ๓/๒๓ ]