การปฏิบัติธรรมอย่างถูกวิธี : หน้า 260/340

สังเกตร่างกายเราจะฟ้องบอกเราว่า อย่า มันตึงแล้ว เกร็งท้องไหล่ยก นี่กระดูกขึ้นมาแล้ว ลุกขึ้นทดดูกอย่างนี้ผิดวิธีแล้ว ต้องเลิกทำ คำว่าเลิกทำ คือ เลิกทำด้วยวิธีการนั้น และมาเริ่มต้นใหม่อย่างง่ายๆ แบบนักเรียนอนุบาล เรายังเป็นผู้ฝึกอยู่ จะมีศาสบรรดาศักดิ์ทางโลกแค่ไหน จะมีทรัพย์มากแค่ไหนก็ตาม มันคนละเรื่องกัน เราเป็นใหญ่ทางโลก แต่เป็นหนูน้อยในทางธรรม ต้องฝึกให้ถูกหลักวิชา สติ สบายสมอ ในอริยาบถทั้ง ๔ นั่ง นอน ยืน เดิน หลังต้มตะกลิ้งกันไปเรื่อย ไม่คาดหวังว่าจะเห็นอะไร แล้วก็ไม่ตั้งความหวังว่าวันนี้จะนั่งให้ดีกว่ามื้อวน รอบนี้จะนั่งให้ดีกว่าวารสองที่ผ่านมา หรือให้นั่งแข่งกับคนอื่นเขาว่า เราจะต้องเอาดีว่าเขาหรือเท่าเขา หรือไปนั่งน้อยเนื้อต่ำใจว่า เราชวนเขาเข้าวัดมาที่หลังแท้ๆ แต่เขากลับพบความสงบบ้าง พบดวงธรรมบ้าง พบนายภายในบ้าง พบองค์พระบ้าง ไปนั่นน้อยเนื้อต่ำใจว่า ทำไมเรามาก่อนถึงทำไม่ได้อย่างเขาที่เราพึ่งพามาในภายหลัง เราคงมีบุญน้อยบ้าง วาสนาน้อยบ้าง ที่จริงไม่ใช่ ถ้าเราทบทวนกันจริงๆ นะ บุญเราไม่น้อยเลย เพียงแต่เราทำ้อย แม่ผ่านกาลเวลามา เราขาดความเพียรความพยายามกับทำไม่ถูกหลักวิชชาเท่านั้น เมื่อเข้าใจอย่างนี้แล้ว เราทำแต่ใจเบาๆ เหมือนขนุนทีลอยในอากาศ ค่อยๆ บรรจงตกไปบนผิวเนื้ออย่างละมุนละไม และไม่มเลย หรือเหมือนเราค่อยๆ วางเข็มเย็บผ้าด้วยบรรจง "ช่อ-แม่-สิ!!" | ๒๕๕๘