การให้และความสุขในชีวิต : หน้า 314/340

เมื่อใจเราหลุดจากที่แคบ ขยายให้กว้าง เราก็จะแสงหา ความสุขจากการให้ ควรนั่นจะมองเห็นชัดเลยว่าทรัพย์ทั้งหลาย เป็นของกลาง เป็นอุปกรณ์ เป็นเครื่องมือในการสร้างบารมีเท่านั้น ไม่ใช่มือให้แบกให้ตราหนี ให้หวังแหน หรือวิตกกังวล เสียงดาย หรือ แสงหาความสุขที่ไม่เสื่อ ความสุขที่ถูกครอบด้วยความหายะนะ แต่มีไว้เพื่อสร้างบารมี เราจะเห็นว่าทรัพย์เป็นของกลางๆ จริง มีคุณก็ได้ครอบ ครอง อย่างที่เราเคยได้ยินว่าสมบัติผลิตผลิตกันชม เมื่อมีบุญก็ได้ ครอบครอง พอเห็นอย่างนั้นเข้า ใจมันจะเป็นกลางๆ เหมือนเรา เป็นเจ้าของสมบัติทั้งโลก ทั้งจักรวาล ที่มีความพร้อมจะแบ่งเป็น ให้กับทุก คน เราจะเปลี่ยนจากภาวะผู้รับเป็นผู้ให้ เราอยากให้เพราะเรามี มากมาย ที่มันก็มีอนุภาพ ยิ่งให้ก็ยิ่งได้ ให้เข้าไปอีกก็ยิ่งได้เพิ่ม ขึ้น จนกระทั่งมีภาพจนอิ่มแล้ว เราเต็มเปี่ยมแล้ว เราอยาก จะไปแสงหาทรัพย์ที่ยิ่งกว่าโลกียทรัพย์ว่านั้นอะไร ในที่สุดก็จะมุ่งเข้าหาทรัพย์ อยากจะรู้จักว่าทรัพย์ที่เป็น เครื่องสิ่งใจของพระอริยะเจ้า ของผู้รู้เป็นอย่างไร ทำไมมะ ท่าน มีแค่บารมี ๘ มีจังเเค่ ๔ อย่าง ท่านอยู่ได้อย่างไร ดูผิวพรรณ วรรณะท่านผ่องใส อิ่มเอิบ เบิกบาน นิ่งนอนนิ่งเดินใต้โคนไม้มีมี ความสุข อยู่ในคำ ฯ เรื่องผา เรือ่งวัง ในป่าช้าที่คนเขากลัวกัน ก็ ยังมีความสุข