การฝึกใจและความสุข : หน้า 265/340

มีลายามิตรอยู่รอบข้างคอยชื่นเนะให้ความสุขกัน มันก็ยากนะลูกนะ เราอยาหวังไปฟังใครเลย อยาหหวังไปฟังผู้ที่อยู่แวดล้อมเรา ถาหากหวังให้เขาเป็นกลายานมิตรให้เรา เอาไว้เป็นผลพลอยได้ เป็นเรื่องรองลงมา แต่ที่สูดเราต้องเป็นกลายานมิตรให้กับตัวเรือคือ สอนตัวเองได้ ได้เรียนรู้ ได้ฝึกฝนในตอนที่เรายังแข็งแรงอยู่ แล้วต้องฝึกฝนให้ได้ทุกวัน อย่าให้ขาดเลยแม้แต่วันเดียว เพราะนี่เป็นเรื่องส่วนตัวของเราที่จะต้องหาที่พึ่งให้กับตัวของเราเอาไว้ ลองคิดดูว่า ขนาดร่างกายยังแข็งแรง เราจะเรียกร้องเอาความใส่ใจให้เกิดขึ้นกับใจของเรานั่นยังยาก เพราะฉะนั้นไม่ควรประมาณนะลูกนะ ต้องฝึกใจทุกวัน ฝึกฝนอบรมใจทุกวัน ทำให้สม่ำเสมอแล้วมันจะติดเป็นนิสัยเหมือนที่เราตื่นนอนแล้วก็ต้องไปล้างหน้า แปรงฟัน ขับถ่าย อาบน้ำ เป็นต้น ให้มันเป็นกิจวัตรอย่างนั้น ฝึกบ่อยๆ ความใส่จะบังเกิดขึ้นกับใจของเรา เป็นความใสที่จะมาปรากฏขึ้นจริงๆ ที่เห็นด้วยตาข้างใน และหลังกานั้นเราจะหลับตาสัมผัสเนื้อ ก็เห็นได้ คำสอนคุณยาย | ๒๖๓