การจำภาพในการเห็นตามทางพระพุทธศาสนา : หน้า 97/340

นี่ก็ได้ก็เห็นได้ นี่ก็ได้เดี๋ยวก็เห็นได้ แต่ต้องค่อยๆ นึกนะ นึกเป็นต้นทางของการเห็นได้ คือ เราจำภาพให้ดี จำให้ติดตาใจ ใหม่ๆ มันก็รัวๆ รางๆ อย่างนั้นไปก่อน ซึ่งเราต้องใจเย็นๆ อย่างนี้ เร็วร้อน ไปปีบ ไปเค้น ไปบังคับ เพื่อให้ใจสงบ เพื่อเค้นให้เห็นภาพ ไม่ใช่นะ ผิดวิธี ใช้ระบบความจำเอา จำได้แค่ไหนเอาแค่นั้นไปก่อน จำได้ตรงไหนก็ตรงนั้นไปก่อน สมมติว่า เราจำได้แค่เกดดอกบัวตูมของท่านที่ป้อมๆ เหมือนกับดอกบัวสัตตบงกช ส่วนอื่นเราก็ไม่ออกเลย เราก็จำภาพตรงนี้เอาไว้ แล้วก็องไปเรื่อยๆ อย่างสบายนะ อย่าเฝลนะ เดี๋ยวมองไปเรียงๆ อย่างสบายๆ อย่าเฝลนะ เดี๋ยวมองไปเรียงๆ อย่าเฝลนะ ถ้าจำได้แค่พระเศียร ก็เห็นพระเศียรทั้งหมดเลย เห็นกฐุดดอกบัวตูม เห็นจอมกระหม่อม เห็นพระเศียร แต่งคณะท่านไม่เห็น เรามองไปเท่าที่มีให้เห็น ดูไปเรื่อยๆ สบายๆ พอ مخالفเพลินๆ ถูกส่วนเข้า เดี๋ยวบูบเห็นทั้งองค์เอง หรืออาจจะเห็นส่วนมีของท่านที่วางซ้อนกันบนหน้าอก ส่วนอื่นมองไม่เห็น ก็ในท่านองค์เดียวกัน เราก็ดูกันไปเรื่อยๆ ไม่ต้อง กวาดสายตา ไปให้ทั่ว ดูเท่าที่มีให้ดูนะลูกนะ จำให้ดีก็จะได้ทำเป็น เดี๋ยวจะเห็นไปทั้งองค์เลย การตรัสรู้ธรรมของพระสัมมาสัมพุทธเจ้า | 95