การเตรียมพร้อมก่อนการเผชิญกับความตาย : หน้า 163/340

มันสำคัญอย่างนี้นะลูกนะ เพราะฉะนั้นเป็นสิ่งที่เราต้องทำ ไม่ใช่ควรทำ แล้วเราจะเจอ แล้วตอนสุดท้ายของชีวิต ซึ่งเรากำหนดกะเกณฑ์ไม่ได้ว่า วันไหน เวลาไหน สถานที่ไหน ด้วยโรคอะไร หรือด้วยวิธีการใด มันจะต้องมาถึงสักวันหนึ่ง แต่ถ้าเรามีที่พึ่งภายในแล้วจะไม่หวาดเสียวไม่สะดุ้งกลัวต่อมรณภัย เพราะเรารู้แล้วว่าเราจะตายอย่างไร เราจะไปสู่โลกอย่างไร อย่างที่ผู้เขาเดินทางกันไป ไปแล้วปิดประตูอายุเปิดประตูสวรรค์ ผู้ที่อยู่ในโลกนี้ที่เขากลัวตายกันเพราะไม่รู้ว่าตายแล้วไปไหน ตอนมีชีวิตอยู่ยังแข็งแรงและเพียบพร้อมไปด้วยโภคทรัพย์ บริวารสมบัติก็ปากแข็งดีอัตดานไป แต่พอป่วยจริงๆ ที่ปากแข็งมันแข็งแต่ปาก แต่ใจนั้นหวาดเสียว วิ่งกังวล ตรงนี้แหละจะทำให้ไปบ่อยเพราะใจหมอง หรืออย่างน้อยควรได้ไปในที่ที่ดีกว่านี้แต่เราไปไม่ได้เพราะใจหมอง ซึ่งเราไปได้ในกรณีที่ใจไม่หมองไม่ใส นี้คือสิ่งจำเป็นสำหรับชีวิตของเรา โดยเฉพาะหมู่อญัตติของเราที่จะโลกไปแล้ว เขามอยากจะสื่อสารกับเรา แต่ยืนกคนละภาพภูมิ เพราะฉะนั้นเวลาขอสื่อสารมา เราก็ไม่รู้เรื่องราวของเขา อันนี้คือสิ่งที่มาขวางกัน ซึ่งเราควรจะลายกำแพงอันนี้ให้หมดไปด้วยการยอมฝึกใจให้หยุดนิ่งทุกๆ วัน ควบคู่กับการกิจประจำวัน จะทำมากหรือน้อยว่าจะอะไร ก็ทำกันไปเกิด แต่ต้องให้โอกาสกับตัวเองในการฝึกฝนอบรมให้หยุดนิ่งๆ ให้ใจใสๆ ทุกๆ วัน ที่บ้าน แล้ววันอาทิตย์เราก็รวม