การปฏิบัติธรรมในความสงบ : หน้า 109/340

จะทำให้เราไม่คำนึงถึงภาพที่จะเกิดขึ้น เพราะเมเป็นความมืด ก็มีความสุข ไม่ใช่มิิ มีดติ้ง มีแต่สบาย สบายทั้งกาย สบายทั้งใจ นี่คือข้อความกด ถ่ายที่สบาย เราสังดูกว่า นั่งแล้วไม่เมื่อย ไม่เกร็ง ไม่ติ่งผ่อนคลายหมดตั้งแต่ศีรษะ ทั้งเนื้อทั้งตัวถึงพื้นเท้า กายก็สบาย ใกล้สงนิ่งๆ เป็นความนิ่งที่ไม่คาดหวังว่า เราจะต้องเห็นภาพรู้สึกพึงพอใจกับความรู้สึกชนิดนี้ไปตลอดระยะเวลาการนั่งในแต่ละรอบ เพราะถ้าเรานั่งได้ดี จนเกิดความพึงพอใจ ก็จะมีข้อสังเกตว่า เวลาแม้ท่าดี ก็รู้สึกว่าสเวลาหมดไปเร็ว เหมือนเรานั่งแค่เดียวนั่งผ่านไปเร็วเหลือเกิน เร่งไม่อยากจะลืมตาเลยอยากจะนั่งๆ นุ่มๆ ละมุนละไม แมจะไม่เห็นอะไรติตาม นั่นละลูกหลักวิชาชาแล้ว ถูกหลักวิชาชา ของสติ ความมีสติ คือ ใอยู่กับตัวและสบาย ไม่ติ้ง สม่ำเสมอ คือไม่ขาดจังหวะ ไม่สูญเสียจังหวะ ในการนี้ นั่นแหละพอ ปล่อยให้มันเป็นไป (Let it be) จากความพอใจในระดับนี้ แม้ยังไม่มีความสุข แต่มันก็ไม่มีความทุกข์ ที่ภาษาธรรมเขาเรียกว่า อทุกขมสุข ไม่สุขแต่ก็ไม่ทุกข์ อยู่ในระดับครึ่งทางระหวางสุขกับทุกข์ คือ มันเลยความทุกข์มาถึงครึ่งทาง แต่มันยังไม่ถึงความสุข ตรงนี้ ถ้าเราทำอารมณ์อย่างนี้ให้ต่อเนื่องกันไป คือ ความสงบเสมอ นิ่ง นุ่ม ละมุนไม่จะกวนสัมมา ระหัง หรือไม่กวนก็ตาม นั่นละถูกหลักวิชาชาแล้ว ปล่อยให้มันเป็นไปอย่างนั้น Let it be อย่างนั้นต่อไป ให้หนึ่ง