การเข้าถึงธรรมและความสุข : หน้า 315/340

สมัยหนึ่งพระผู้มีพระภาคเจ้าประทับอยู่ใต้โคนต้นไม ้ พันธุ์ดูฝน เข้าดูดหนาว มีพราหมณ์คนหนึ่งเดินผ่านมาพบเข้า ก็เข้าไป ถามว่ากราบท่านเพราะสงสัย เห็นอินทรีย์ท่านผ่องใส ผิวพรรณ วรรณเปล่งปลั่ง ถามว่า "ข้าแต่พระผู้มีพระภาคเจ้าพระองค์บรรดามีสุขดีหรือ ในเมื่อพระองค์อยู่ที่โคนไม้ พื้นก็เป็นดินเหี่ยว หน้า ฝน เหยียดยามก็เป็นหลุมเป็นบ่อ พอหมดฝนพื้นดินก็แข็ง กระด่าง มีร่องรอยของการเหี่ยวย่น ไม่ราบเรียบ ปลาด ด้วยหนัํา ผ้าอาบ แล้วก็ mounting ประทับ นอนบรรทมอยู่ พระองค์ เป็นสุขหรือ เพราะดูผิวพรรณวรรณของพระผู้มีพระภาคเจ้า เปล่งปลั่งว่างไสวอยู่ตลอดเวลา" พระสัมมาสัมพุทธเจ้าไม่ยกตัวท่าน ท่านบอกว่า ในบรรดา ผู้ที่หลับเป็นสุขนั้น ซึ่งในบรรดานั้นหมายความว่ามีหลายคน ท่านเป็นคนหนึ่งในนั้น เพราะใจท่านไม่ได้ติดอะไรเลย เกลี้ยง เป็นธรรมภายในใสแจ่ม ใจขยายแล้ว กว้างขวางใหญ่โต ใจไม่ คับแคบ ความทุกข์เข้าไปครอบงำไม่ได้ ความทุกข์ไม่มีใน ธรรมภายใน เพราะฉะนั้นตกตะกอนก็เป็นสุข ยินเป็นสุข เดิน เป็นสุข นอนเป็นสุข จะเหยียดยืนแขนคู่แขนทำอะไรเป็นสุขทั้งนั้น นี่แสดงให้เห็นว่า การเข้าถึงธรรมเป็นสุขอย่างนี้ เพราะ จะนั้นหลวงพ่อถึงอยากให้ลูกทุกคนเข้าถึงกัน