การให้ทานและธรรมทานในพระพุทธศาสนา : หน้า 47/226

(5) เมื่อจะอยู่ร่วมกับเพื่อนพรหมจรรย์เหล่าใด เพื่อนพรหมจรรย์เหล่านั้นก็ประพฤติต่อเธอด้วย กายกรรม วจีกรรม มโนกรรม เป็นที่พอใจเป็นส่วนมาก ไม่เป็นที่พอใจเป็นส่วนน้อย ย่อมนำสิ่งเป็นที่พอใจ มาเป็นส่วนมาก ย่อมนำสิ่งไม่เป็นที่พอใจมาเป็นส่วนน้อย” พระราชธิดาทูลถามต่อไปว่า “ข้าแต่พระองค์ผู้เจริญ ก็ถ้าคนทั้งสองนั้นบรรลุอรหัต จะมีความพิเศษแตกต่างกันหรือไม่” พระองค์ตรัสตอบว่า “เราไม่กล่าวว่ามีเหตุแตกต่างกันใดๆ ในความหลุดพ้นจากกิเลสของคนทั้งสองนั้น” ด้วยความปีติท่วมท้น พระราชธิดาจึงอุทานว่า “ข้าแต่พระองค์ผู้เจริญ ช่างน่าอัศจรรย์จริงหนอ ข้อนี้กำหนดได้ว่า สมควรแท้ที่คนทั้งหลายจะให้ ทาน สมควรแท้ที่คนทั้งหลายจะทำบุญ เพราะบุญเป็นอุปการะแม้แก่เทวดา มนุษย์ และบรรพชิต” พระองค์ได้ตรัสรับรองว่า “อย่างนั้นสุมนา สมควรแท้ที่คนทั้งหลายจะให้ทาน สมควรแท้ที่คนทั้งหลายจะทำบุญ เพราะบุญ เป็นอุปการะแม้แก่เทวดา มนุษย์ และบรรพชิต” จากพระพุทธพจน์ที่ยกมาข้างต้น ย่อมแสดงให้เห็นว่า เมื่อเกิดมาเป็นมนุษย์ ก็ควรสั่งสมทานกุศล ให้มากที่สุดเท่าที่จะมากได้ เพราะผู้ที่ทำทานกุศลไว้ดีแล้ว ย่อมมีโอกาสที่จะพัฒนาคุณภาพชีวิตได้ดีกว่า และไม่ว่าจะเกิดในภพชาติใดๆ ย่อมสมบูรณ์ไปด้วยโภคทรัพย์สมบัติ ไม่ต้องกังวลในการแสวงหาทรัพย์เพื่อ เลี้ยงชีพ เมื่อเป็นเช่นนี้ ย่อมมีโอกาสให้ได้สั่งสมบุญบารมีให้ยิ่งๆ ขึ้นไปได้โดยง่าย จะทำทานมัย ศีลมัย หรือ ภาวนามัย ก็ทำได้สะดวกสบาย ทั้งยังส่งเสริมให้บรรลุเป้าหมายสูงสุดของชีวิต คือ พระนิพพานได้อย่างรวดเร็ว 2.6.2 ธรรมทาน ธรรมทาน คือ การให้คำแนะนำสั่งสอนสิ่งที่ดี บอกศิลปวิทยาที่ดีที่มีประโยชน์ในการดำเนินชีวิต เป็นเหตุให้มีความสุข รวมถึงการอธิบายให้รู้และเข้าใจในเรื่องบุญบาป ให้ละสิ่งที่เป็นอกุศล ดำรงตนอยู่ใน ทางกุศล ซึ่งจะนำพาตนให้สะอาดบริสุทธิ์ หมดจดจากกิเลสอาสวะทั้งปวงได้ (สำหรับเรื่อง ธรรมทาน จะกล่าวโดยละเอียด ในบทที่ 5) 36 DOU บ ท ที่ 2 ท า น คื อ อ ะ ไ ร