อานิสงส์ของธรรมทาน : หน้า 85/226

อนึ่ง ทายกจะถวายเสนาสนะ มีมหาวิหาร หรือโลหปราสาทหลายแสนหลัง ยังมีอานิสงส์น้อย กว่าธรรมทาน ที่พระสัมมาสัมพุทธเจ้าอนุโมทนาด้วยพระคาถาเพียง 4 บาท การแสดงธรรม การบอกธรรม การฟังธรรม มีอานิสงส์ยิ่งใหญ่ และประเสริฐกว่าจีวรทาน บิณฑบาตทาน เสนาสนะทานทุกอย่าง เพราะว่าชนทั้งหลายที่ยังเป็นมิจฉาทิฏฐิ ไม่รู้ถึงคุณของพระรัตนตรัย จะทำบุญมากมายขนาดนั้นได้ก็ต่อเมื่อได้ฟังธรรม เพราะถ้าไม่ได้ฟังธรรมจนมีศรัทธา และรู้ถึงคุณค่าของการ ทำทานแล้ว จะถวายข้าวสวยสักทัพพี ข้าวต้มสักกระบวยก็ยังยาก แต่หากได้ฟังธรรมจนมีศรัทธา ความ อยากทำทานหรือการทำความดีอื่นๆ ก็จะเกิดตามมาโดยง่าย ดังตัวอย่างเรื่องของโรชะมัลลกษัตริย์' ดังนี้ ครั้งนั้น พระผู้มีพระภาคเจ้าเสด็จจาริกไปทางพระนครกุสินารา พร้อมด้วยภิกษุหมู่ใหญ่ประมาณ 1,250 รูป พวกมัลลกษัตริย์ชาวพระนครกุสินารา ได้ทรงทราบข่าว จึงได้ตั้งกติกาไว้ว่า ผู้ใดไม่ต้อนรับเสด็จ พระผู้มีพระภาคเจ้า จะต้องถูกปรับสินไหมเป็นเงิน 500 กษาปณ์ โรชะมัลลกษัตริย์ซึ่งเป็นพระสหายของพระอานนท์ ไม่มีศรัทธา แต่เพราะกลัวว่าจะถูกปรับสินไหม จึงให้การต้อนรับพระผู้มีพระภาคเจ้าเป็นอย่างดี ครั้นรับเสด็จเสร็จแล้ว จึงเข้าไปหาท่านพระอานนท์ ท่านพระอานนท์ชื่นชมเขาว่า “ท่านโรชะ การรับเสด็จพระผู้มีพระภาคเจ้าของท่านโอฬารแท้” โรชะมัลลกษัตริย์ตรัสว่า “พระคุณเจ้าอานนท์ พระพุทธเจ้าก็ดี พระธรรมก็ดี พระสงฆ์ก็ดี ไม่ได้ทำให้ข้าพเจ้าใหญ่โต พวกญาติต่างหากได้ตั้งกติกาไว้ว่า ผู้ใดไม่ต้อนรับเสด็จพระผู้มีพระภาคเจ้า จะต้องถูกปรับสินไหมเป็นเงิน 500 กษาปณ์ ข้าพเจ้านั้นแล ได้ต้อนรับเสด็จพระผู้มีพระภาคเจ้าเช่นนี้ เพราะกลัวพวกญาติปรับสินไหม” ท่านพระอานนท์แสดงความไม่พอใจว่า ไฉนโรชะมัลลกษัตริย์จึงได้ตรัสอย่างนี้ แล้วเข้าไปเฝ้า พระผู้มีพระภาคเจ้า กราบทูลว่า “พระพุทธเจ้าข้า โรชะมัลลกษัตริย์ผู้นี้ เป็นคนมีชื่อเสียง มีคนรู้จักมาก และความเลื่อมใสใน พระธรรมวินัยนี้ ของคนที่มีผู้รู้จักมากเช่นนี้ มีอิทธิพลมากนัก ขอประทานพระวโรกาส ขอพระองค์ทรง กรุณาโปรดบันดาลให้โรชะมัลลกษัตริย์เลื่อมใสในพระธรรมวินัยนี้ด้วยเถิด พระพุทธเจ้าข้า” พระผู้มีพระภาคเจ้าทรงรับคำพระอานนท์แล้ว ทรงแผ่เมตตาจิตไปยังโรชะมัลลกษัตริย์ แล้วทรง ลุกจากที่ประทับเสด็จเข้าพระวิหารครั้นโรชะมัลลกษัตริย์อันพระเมตตาจิตของพระผู้มีพระภาคเจ้าถูกต้องแล้ว ได้เที่ยวค้นหาตามวิหารไปทั่วทั้งบริเวณทุกแห่ง แล้วตรัสถามภิกษุทั้งหลายว่า * เภสัชชขันธกะ, พระวินัยปิฎก มหาวรรค เล่ม 7 ข้อ 88 หน้า 153-156. 74 DOU บ ท ที 4 ธ ร ร ม ท า น