การทำทานและผลบุญในพระพุทธศาสนา : หน้า 55/226

บุญจึงเป็นเหมือนขุมทรัพย์ใหญ่ ที่คอยติดตามและบันดาลให้เกิดสิ่งที่ดีงามกับผู้เป็นเจ้าของ ประดุจเงาตามตัว ผู้มีบุญมาก ชีวิตย่อมมีอุปสรรคน้อย ตรงข้ามกับผู้ที่มีบุญน้อย ชีวิตย่อมมีอุปสรรคมาก และยิ่งเรามีบุญมากเท่าไร หนทางที่จะบรรลุเป้าหมายสูงสุดของชีวิต คือพระนิพพาน ก็จะยิ่งสะดวกสบาย ง่ายดายยิ่งขึ้นไปเท่านั้น การสั่งสมบุญให้ได้มากๆ จึงเป็นความจำเป็นพื้นฐานของทุกๆ ชีวิต แต่น่าเสียดาย ที่คนส่วนใหญ่ยังขาดความรู้ความเข้าใจในเรื่องโลกและชีวิตที่ถูกต้อง คนเหล่านั้น จึงประมาทมัวเมา หวงแหนทรัพย์ไว้ ไม่ขวนขวายในการทำทานกุศล ไม่เห็นผลดีที่เกิดจากการให้ ดังที่ พระผู้มีพระภาคเจ้าตรัสไว้ในทานสูตร ว่า “ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย ถ้าว่าสัตว์ทั้งหลายพึงรู้ผลแห่งการจำแนกทาน เหมือนอย่างเรารู้ไซร้ สัตว์ทั้งหลายยังไม่ให้แล้วก็จะไม่พึงบริโภค อนึ่ง ความ ตระหนี่อันเป็นมลทินจะไม่พึงครอบงำจิตของสัตว์เหล่านั้น สัตว์เหล่านั้นไม่พึง แบ่งคำข้าวคำหลังจากคำข้าวนั้นแล้วก็จะไม่พึงบริโภค ถ้าปฏิคาหก (ผู้รับทาน) ของสัตว์เหล่านั้นพึงมี ดูก่อนภิกษุทั้งหลายแต่เพราะสัตว์ทั้งหลายไม่รู้ผลแห่งการจำแนกทาน เหมือนอย่างเรารู้ ฉะนั้นสัตว์ทั้งหลายไม่ให้แล้วจึงบริโภค อนึ่ง ความตระหนี่ อันเป็นมลทินจึงยังครอบงำจิตของสัตว์เหล่านั้น” สำหรับผู้มีปัญญาที่แม้จะเข้าใจถึงคุณค่าของการทำทาน ไม่ประมาท ไม่หวงแหนทรัพย์ไว้ คือ มีปกติเป็นผู้ให้อยู่แล้ว ก็ยังควรศึกษาถึงวิธีทำทานที่ถูกต้องตรงตามพุทธวิธีให้ยิ่งๆ ขึ้นไป เพราะยิ่งเรา ทำได้ถูกต้องมากเท่าไร บุญที่เกิดขึ้นก็จะมากขึ้นไปด้วย 3.2 องค์ของการทำทานที่ได้บุญมาก องค์ของการทำทาน หรือเรียกว่า ทานสมบัติ ในทางพระพุทธศาสนามุ่งสอนในเรื่องของการให้ เพื่อทำให้ใจของเราสะอาดบริสุทธิ์ ยิ่งมีความบริสุทธิ์สะอาดมาก ก็จะได้ผลคือบุญมาก โดยผู้ให้จะต้อง ทำให้ครบด้วยองค์ทั้ง 3 ที่เรียกว่าทานสมบัติ 3 ข้อ คือ 1. วัตถุบริสุทธิ์ 2. เจตนาบริสุทธิ์ 3. บุคคลบริสุทธิ์ ทานสูตร, ขุททกนิกาย อิติวุตตกะ, มก. เล่ม 45 ข้อ 204 หน้า 168-169. * การรู้ผลแห่งกรรมที่จะเกิดเมื่อทำทานนั้นแล้ว เช่น รู้ว่าผลทานจะมีถึงร้อยเท่า โดยให้ทานแม้แก่สัตว์เดียรัจฉาน แล้วเสวยสุขเป็นไปในร้อยอัตภาพ เป็นต้น ทักขิณาวิภังคสูตร, อรรถกถามัชฌิมนิกาย อุปริปัณณาสก์, มก. เล่ม 23 หน้า 410. 44 DOU บทที่ 3 ก า ร ทำทาน น ที่ ส สม บูรณ์ แ บ บ