ความเชื่อของพราหมณ์และการเสียดสี : หน้า 154/226

อาจารย์ได้ฟังดังนั้นจึงคิดว่า “ช่างเป็นเรื่องที่เหลือเชื่อ เราจะไปถามบิดาของกุมารนี้ดู ถ้าพบว่าเป็นความจริง เราจะได้ประพฤติ ธรรมตามแบบพวกเขา” เมื่อจัดการพิธีศพบุตรของตนเสร็จสิ้นแล้ว อาจารย์จึงเรียกธรรมบาลกุมารมาพบและสั่งว่า “ธรรมปาละ เรามีกิจธุระบางอย่างที่ต่างเมือง เธอจงคอยแนะนำให้ความรู้แก่ศิษย์ในสำนักนี้ จนกว่าเราจะกลับมา” จากนั้น ผู้เป็นอาจารย์ได้จัดการเอากระดูกแพะตัวหนึ่งมาทำความสะอาด แล้วเอาใส่กระสอบไว้ ให้คนรับใช้เป็นผู้ถือ แล้วพากันเดินทางออกจากเมืองตักกสิลา จนมาถึงบ้านของพราหมณ์ธรรมปาละ พวก ทาสของพราหมณ์ได้เห็นอาจารย์ของธรรมปาละกุมารมายืนอยู่ที่ประตู ก็พากันมารับร่ม รับรองเท้า จากมือของอาจารย์ และรับกระสอบจากมือของคนรับใช้ อาจารย์จึงกล่าวว่า “พวกท่านจงไปบอกบิดาของธรรมบาลกุมารว่า อาจารย์ของธรรมบาลกุมารมาขอพบ เมื่อพราหมณ์ผู้เป็นบิดาของธรรมบาลกุมารได้ทราบ ก็รีบมาเชื้อเชิญต้อนรับ นำอาจารย์ขึ้นเรือน คอยปรนนิบัติ จัดอาหารให้รับประทาน และนั่งสนทนาอยู่ด้วย แล้วอาจารย์ก็แสร้งกล่าวกับพราหมณ์ว่า “ท่านพราหมณ์ ธรรมบาลกุมารบุตรของท่านนั้น เป็นผู้มีสติปัญญาเฉลียวฉลาด สามารถเรียนจบ ไตรเพทและศิลปะ 18 ประการ แต่น่าเสียดายที่โรคร้ายได้ทำให้ธรรมบาลกุมารนั้นตายเสียแล้ว ท่านพราหมณ์ สังขารทั้งปวงนั้นไม่เที่ยง ท่านอย่าได้เศร้าโศกไปเลยนะ” พราหมณ์ได้ฟังดังนั้น กลับตบมือ หัวเราะดังลั่น อาจารย์จึงถามด้วยความประหลาดใจว่า “ท่านพราหมณ์ ท่านหัวเราะทำไม” พราหมณ์จึงตอบว่า “บุตรของเรายังไม่ตายหรอก ที่ตายนั้นเป็นคนอื่น” อาจารย์กล่าวว่า “ท่านพราหมณ์ ท่านจงเชื่อเถิด นี่คือกระดูกบุตรของท่าน” พร้อมกับนำกระดูกออกมาให้พราหมณ์ดู แต่พราหมณ์กลับกล่าวว่า “นี้ไม่ใช่กระดูกบุตรของเรา บุตรของเรายังไม่ตายหรอก เพราะตระกูลของเรา 7 ชั่วโคตรมาแล้ว ไม่เคยมีใครตายในวัยหนุ่มสาวเลย ท่านนั้นพูดปด จึงถามว่า ขณะนั้น คนทั้งหลายก็ตบมือหัวเราะกันยกใหญ่ อาจารย์เห็นความอัศจรรย์นั้น รู้สึกยินดียิ่งนัก บทที่ 8 อ า น ส ง ส ข อ ง ก า ร รั ก ษ า ศีล DOU 143