มงคลที่ ๗: การฝึกสมาธิและปัญญา : หน้า 87/433

๒๒ มงคลที่ ๗ ๔. มนต์สนุปลปิติ กึ้นใจ คือใจนึกคิดตรึกตรอง สาวเหตุสาวผลให้เข้าใจตลอด พิจารณาให้จบ นึกถึงครั้งได้เข้าใจปรุงหมด ๕. ทิฐิยา สปิริยา แทตลอดด้วยปัญญา คือเข้าใจแจ่มแจ้ง ทั้งภาคภูมิ and ปฏิบัติ ความรู้รับใจเป็นอันหนึ่งอันเดียวกัน คุณสมบัตินี้จะเกิดเต็มที่ได้ ต้องฝึกสมาธิอย่างจริงจังจนอิ่มเกิดปัญญาสว่างใส รู้เห็นสิ่งต่าง ๆ ไปตามความเป็นจริง ลัก ษณะผู้ที่เป็นพุทธสุดไม่ไดด้ ๑. คนร้าริต คือคนชื่อว่า บ่าว เจ้าแห่งแสงอสน รักสายรำงาม พิธีพิธีนเมื่อเกิดเหตุ มั๊ดแต่งตั้วจนไม่มีเวลาทองบนคนควาหาความร พวกนี้แก้โดยให้มันถึงความตาย พิจารณาซากศพอเสน่่ม ๆ ๒. คนโทสะจิต คือคนชี้โม โฉเฉียว โกรธง่าย ผูกพยายามมาก มั่วแต่คิดโกรธแค้นจนไม่มีเวลาไตรตรอง พวกนี้แกโดยให้มันร้่าทำดีและแผลเม็ดตาเป็นประจำ ๓. คนโมหจริต คือคนสะเพร่่า ขี้ลืม มักง่าย ทำอะไรไม่พยายาม เอาดี ทำสักแต่นให้เสร็จ สติไม่มั่นคง ใจจะด่างในการกรกูล สงสัยในพระวัตดรด้วมีคุณจริงหรือไม่ พวกนี้แกโดยให้มันอใจอย่างมั่นเสมอ ๔. คนขลาด คือพวกขาดความเชื่อมั่นในตัวเอง ไม่กล้มนมือทำอะไร กลัวถูก คอยแต่จะเป็นผีตา ไม่มีความคิดริเริ่ม พวกนี้แกให้คนกับคนมาตรฐาน คือบับบัติ จะอ่านจะทำอะไรให้มันเป็นมาตรฐานไม่กลัวว่ามา ๕. คนหนี่ในอามิส คือพวกมาบ่มดี คู่ค่ำทรัพยาว่าสำคัญกว่าความรู้ ทำให้ไม่ขวนขวายในการแสวงหา ปัญญาเท่าที่ควร