การสนทนาธรรมและความเคารพในผู้ฟัง : หน้า 304/433

ลานนาธรรมตามภาค ๒๒๙ ว่าต้องมีวิธีให้อ่านถนนตรงทางน้ำลาย ฟังแล้วก็เริ่มมั่นใจ เพราะมันขัดกันกับความเคยชินของตัวเอง ขัดกับกิเลสในตัวเลยไม่ค่อยจะยอมรับ มันก็ด้านในใจผู้ที่จะฟังธรรมเป็นนั้น จจะต้องมั่นฟังธรรมบ่อยๆ จนเคยชิน ฝึกเป็นคนมีความเคารพ มองคนอื่นในแง่ดี มีความอ่อนน้อมถ่อมตน ไม่ถือตัว มีความสนโดษ ไม่ฟุ่มเฟือเผ่บ รู้จักพอรู้จักประมาณ และมีความกตัญญูอุปการคุณที่ท่านทำไว้แล้วแกตน จะทำให้มีอัยยะฝึกฟังธรรมเป็น สามารถรองรับธรรมที่ได้ยินได้กันนั้นได้ ๓. สุคนานาถต้องสนทนาธรรมเป็น คือด้วยทั้งฟังด้วย และพูดด้วยในเวลาเดียวกัน เขาพูดเราฟัง เราพูดเขาฟัง บางอย่างเราไม่อยากจะฟัง แต่เมื่อเขาพูดเราก็จำต้องฟัง บางอย่างเราอยากจะพูด แต่ไม่มีจังหวะที่จะพูดก็จำต้องระงับไว้ไม่พูด เมื่อครอสอนคนอื่นเขาไม่มีใครค้านสักค่า นึ่งฟังยอมเราหมด แตตอนสนทนาธรรม เราจะต้องลดตัวลงมาอยู่ในฐานะเป็นทั้งคนพูดทั้งคนฟัง ถ้าถูกบกเขาก็ชม พูดผิดเขาก็ว่า อาจูกดี ถูกจิต ถูกใจ ถูกชม ถูกค้านได้ตลอดเวลาซึ่งตรงนั้นแหละที่วิเศษสนทนาหน้า ถ้าไม่ควบคุมใจให้ดีลลันมันก็อวะออกมาให้ได้ ขึ้นต้นคนกับคนคุยธรรมกันไปได้ไม่นี่น่า กิเลสกับกิเลสมันออกมาให้กดันญิงไปหมด ผู้ที่สนทนาธรรมได้ จึงต้องฝึกขั้นมีความอดทนต่อการถูกดีเป็นเลิศ ทนคำพูดที่ไม่ชอบใจทั้งจากคนที่สูงกว่าและต่ำกว่า มีความวางง่าย สงบใจในตน และต้องเลือกคู่สนทนาเป็น คือต้องเป็นคนประเภทสมณะไม่ลงด้วยกัน มีผุ้บทไว้ว่า การพูดธรรมใดอื่นฟังก็เหมือนกล่ม ชายหมดแรงเราก็ไม่เจ็บสักนิด ลมมันแพร่เราทุกที นี้นึงธรรมที่คนอื่นพูดเหมือนการกระสอบทราย คือชกไปก็รู้สึกเจ็บบ้าง ฟังเขาพูดก็เหมือนกันใจจะสะเทือนบ้าง แต่การสนทนานั้นเหมือนการขึ้นขอบนวิงจริงๆ เราชกเขาเขาชกเรา ชกกันไปก็ตกันมา ถูกล่อถูกหลอก ถูกวานใจตลอดเวลา ถ้า