ความสำคัญของความกตัญญูและการทำงานเพื่อส่วนรวม : หน้า 254/433

มัคความสำคัญ ๒๒๙ พ่อคุณแม่ คิดว่าท่านอุตสำคัญอุ้มเลี้ยงดูราวท่านเต็มใหญ่ ลำบากลำบนในการทำงาน ทำให้เสียนำให้เราได้เล่าเรียน ท่านฝากความหวังไว้กับตัวเรา อยากเห็นตัวเราได้ดีมีความเจริญก้าวหน้าในชีวิต พอคิดได้เท่านี้ ความกตัญญูก็จะเกิดขึ้น มีแรงสนุก มีความตั้งใจ แม่จะยากแสนยาก แม่จะเหนื่อยแสนเหนื่อย ก็ต้องฟันสู้มมานะ ตั้งใจเรียนให้ดี ไม่นอมนะพูดผิดวิธีในทางเสื่อมเสียแง่คตะลูก ให้คุณพ่อคุณแม่ครูบาอาจารย์ได้อองโดยเด็ดขาด แม่เป็นผู้ปฏิบัติธรรม ผู้ตั้งใจจะทำหน้าที่เผื่อพระพุทธศาสนา แน่นอนว่าในการทำงานนั้น จะต้องมีการกระทบกระทั่งกัน คนเราหลายคนก็หลายความเห็น ต่างคนก็ต่างตั้งใจดั่งกันนั้น แต่ความคิดความอ่านความสามารถอาจไม่เท่ากัน และบางครั้งก็เกิดภูมิมานะ คิดว่า “ถึงจะหนึ้งแต่ฉันก็เหมือนกัน” ทำให้โยมกัน ที่เป็นเช่นนี้ เพราะต่างก็กล้าลงฝึกฝนตนเองอยู่ ก็สนใจตัวก็ยังมี ยังไม่ได้หมดไป ดังนั้นถ้าไม่รู้จักควบคุมให้ดี จึงมีโอกาสขัดกันได้ หรือบางทีกอบไปทำงานเผื่อแม่วรรณะ ก็พบกับคนที่ยังไม่เข้าไม่เห็นด้วย พูดนินทาว่าร้าย ยาเยี่ยกกากนางเอาบ้าง เพราะเหตุนี้จึงมีนักปฏิบัติธรรม นักเผยแผ่ธรรมะ รวมทั้งผู้ตั้งใจทำงานเพื่อสังคมส่วนรวมหลายๆ คน เมื่อหนายทอดอและเลิกการไปกลางคันอย่างนาเสียดาย แต่กลายเป็นผู้มีความกตัญญูเป็นพื้นใจแล้ว เมื่อความท้อถอย ความเบื่อหน่ายเอาอารมณ์ เป็นเหตุดังนั้น เพียงแต่นึกว่า ที่ตัวเราได้มีโอกาสเรียนธรรมะ รู้การสร้างบุญกุศล รู้อัธยาศัยวิเศษ ความดีการดำเนินชีวิตอันประเสริฐ รู้บุญบาปร้อยทุกวันนี้ เพราะพระสัมมาสัมพุทธเจ้า พระองค์ได้ทรงเสียสละอุทิศชีวิตทุ่มเทคนควาจนตรัสรู้หลักอธิสรัจ คือลวามจริงอันประเสริฐทั้งหลายมานอธ เรา เมื่อคิดถึงชีวิตเลือดเนื้อ ความเพียรพยายามที่พระองค์ได้ทรงนำไป ตลอดระยะเวลาทรงบำเพ็ญบารมีอันนึง ๒๐ องค์ไดยนับเป็นพันปี ว่ามากมายมหาศาลเพียงใด (เวลาปีหนึ่งอุปมาได้กับมุทนุเขานิรุปสีเหลียมลูกบาศก์ กว้าง ๑๐ กิโลเมตร ยาว ๑๑ กิโลเมตร สูง ๑๒ กิโลเมตร ทุก ๑๐๐ ปี มีเทวดาเอาอาภพทิบายบางเบา