การวิเคราะห์เกี่ยวกับบาปและจิตเสียในพระพุทธศาสนา : หน้า 191/433

มาตรที่ ๑๙ บทว่าอะไร? สิ่งของที่เสีย เรามีชื่อเรียกต่าง ๆ กันไป เช่น บ้านเสียเราเรียกบ้าน ชำรุด อาหารเสียเราเรียกอาหรบูด ฯลฯ คำจำพวกว่า บูด ชำรุด แตก หัก ผุ พัง เน่า ขึ้นรา ฯลฯ ถามรวม ๆ เราเรียกว่า เสีย หมายความว่า มันไม่ดี อาการเสียของจิตก็เหมือนกัน เราเรียกแตกได้หลายอย่าง เช่น จิตเศร้าหมอง จิตเหลวไหล ใจร้าย ใจดำ ใจจมมัว ฯลฯ แล้วแต่จะแบ่งอาการทางไหน คำว่า เศษหมอง เหลวไหล ตำรามร ฯลฯ เป็นคำบอกวาจา จิตเสีย ซึ่งสิ่งที่ทำให้จิตเสียนี้ ทางพระพุทธศาสนานับได้คำสั้น ๆ ว่า "บาป" คำว่าบาปจึงหมายถึง สิ่งที่ทำให้จิตเสียคือคุณภาพต่ำลงนั้นเอง ไม่ว่าจะเสียในด้านไหนก็เรียกว่าบาปทั้งสิ้น ฝ่ายนิติบาป การนิติบาป ในตำรา ของศาสนาอื่น เช่น คริสต์ อิสลาม ฮินดู ต่าง ๆ ของศาสนาพุทธอย่างมาก เช่น แนวคิดในศาสนาคริสต์ดีดี อิสลามดีดี สอนว่าบาปจะเกิดเมื่อผิดคำสั่งของพระผู้เป็นเจ้า เช่น พระผู้เป็นเจ้าส่งให้นักถึงพระองค์อยู่เป็นประจำ ถ้าลืมกินไปรเป็นบาป หรือพระผู้เป็นเจ้าในศาสนาคริสต์สั่งไม่ให้อนามพระองค์โดยไม่จำเป็น ถ้าใครอนามพระเจ้าพรำเพื่อก็เป็นบาป ยิ่งไปกว่านั้นตามความเชื่อของเขา บาปยังมีการตกทอดไปถึงลูกหลานได้อีกด้วย เช่น ในศาสนาคริสต์เขาเชื่อว่าทุกคนเกิดมามีบาป เพราะอาณันกันอิวา ซึ่งเขาอ้างว่าเป็นบรรพบุรุษของมนุษย์ ขัดคำสั่งพระเจ้า แอบไปกินแอปเปิลในสวนเอเดน ถูกพระเจ้าปรับโทษเอาเป็นบาป ลูกหลานทั่วโลกจึงมีบาปติดตามด้วย โดยนัยนี้ศาสนาคริสต์เชื่อว่า บาปตกทอดถึงกันได้โดยสายเลือด