งดเว้นจากบาป ๑๒๗ : หน้า 192/433

งดเว้นจากบาป ๑๒๗ สำหรับพระพุทธศาสนานั้น เนื่องจากพระสัมพุทธเจ้าได้ตรัสไว้ สมามิอย่างดีเยี่ยมไม่มีผู้ใดเสมอเหมือน เป็นผลให้พระองค์ทรงเห็นและรู้จัก ธรรมชาติของกิเลส อันเป็นต้นเหตุแห่งบาปทั้งหลายได้อย่างถูกต้องตามความ เป็นจริง และสามารถกำจัดกิเลสรเหล่านั้น ออกไปได้โดยสิ้นเชิงและเด็ดขาด พระองค์ได้ตรัสสรุปเรื่องการกำเนิดของบาปไว้อย่างชัดเจนว่า “นตติ ปาป อนุพุฒโต บาปอ้อมไม่มีบุคคลผู้ไม่ทำบาป” ข. ม. ๒๕/๑๖/๓๐ “อุตตนา ว ก็ด ปาป อุตตนา สุจิสิลสติ ใครทำบาป คนผู้นั้นก็เศร้าหมองเอง” “อุตตนา อกติ ปาป อุตตนา ว วิสุทธิสติ ใครไม่ทำบาป คนผู้นั้นก็สุขี” ข. ม. ๒๕/๑/๒/๓๓ พระพุทธวจนนี้ เป็นเครื่องยืนยันการค้นพบของพระองค์ว่า บาปเป็น เรื่องเฉพาะตัว ไม่ใช่สิ่งติดต่อกันได้ ใครทำบาปคนผู้นั้นก็บาป ใครไม่ทำบาปก็ รอดตัวไป พอทำบาปก็เรื่องของพ่อ ลูกทำบาปก็เรื่องของลูก คนละคนกัน เปรียบ เหมือนพอกินข้าวพ่อก็อิ่ม ลูกไม่ได้กินลูกก็อิ่ม หรืออึลูกก็อิ่ม พอไม่กินพอก็อิ่ม ไม่ใช่พอกินข้าวอยู่บ้าน ลูกอยู่บูบูดเขาแล้วจะอิ่มไปด้วย เพราะเป็นเรื่องเฉพาะตัว ใครทำใครได้ ดังนั้นตามความเห็นของพระพุทธศาสนา บาปจึงเกิดขึ้นเอง คือเกิดที่ใจของคนทำ ใครไปทำซ้ำ บาปก็เกิดร้อนใจของคนนั้นให้เสียคุณภาพ เศร้าหมองขุ่นมัวไป ทำให้เกิดความทุกข์มานไป ไม่เกี่ยวกับคนอื่น